________________
પ્રેમ-પંક
“બહેન, રાજાજી સુધી આપણી આંખો શી રીતે પહોંચે?”
66
‘ખરી વાત છે; સૂર્ય સામે જોઈ રહેવા બધી આંખોની તાકાત હોતી નથી. પણ હું તો આંધળી બની જાઉં તો પણ આંખા ટેકવીશ તો સૂર્ય ઉપર જ મારી નજર ટેકવીશ ! સૂર્ય જો હોય, તો પછી બીજા તારા-ચંદ્ર તરફ કોણ નજર નાંખે?”
૧૨૦
66
તે જ ક્ષણે પાછળનાં પાંદડાં ઉપર કોઈનાં પગલાંનો તથા કોઈનો અક્કડ રેશમી પોશાક સળવળ્યો હોય એવો અવાજ આવ્યો. તરત જ ત્રણે સખીઓ ચાંકીને ઊભી થઈ ગઈ. માંતાલે બૂમ પાડી ઊઠી, આ ઝાડીમાં તો જંગલી સૂવર કે વધુ જ હશે! ચાલો, ચાલો, ખુલ્લી જમીન તરફ જલદી દોડી જોઈએ!”
અને ત્રણે સખીઓ દોડાય તેટલા જોરથી તે તરફ દોડી ગઈ. ખુલ્લી જગાએ પહોંચ્યા પછી માંતાલે હાંફતી હાંફતી બોલી, “બહેન, લા વાલિયેર, તું પણ ઉતાવળે સારું દોડી.”
“મને ખૂબ જ બીક લાગી છે. પણ વરુની નહિ; વધુ મને ખાઈ ગયું હોત તો કંઈ નહિ; પણ મને ડર છે કે, કોઈ માણસ આપણી વાતો પાછળ ઊભું ઊભું સાંભળતું હતું. અરેરે, હું કેવી કમનસીબ છું? હું શું શું બોલી ગઈ? ખરે જ કોઈ સાંભળી ગયું હશે, તો શું થશે?” અને આટલું બોલતાં બોલતાં તો તે બેભાન થઈ ઘાસ ઉપર ઢળી પડી.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
