________________
૧૧૦
પ્રેમ-પંક નુ સમારંભમાં જે ઉમદા દેખાવ કર્યો, તે બદલ આપને ધન્યવાદ આપવા હું આવ્યો છું.”
“એમ?”
“આપ નામદારે જે દેવીનું રૂપ લીધું હતું, તે આપ નામદારને બરાબર અનુરૂપ હતું, – સુંદર, તુચ્છકારભરી અને ચપળ.”
મૅડમ ક્ષણભર ચૂપ રહી; પણ પછી બોલી, “કાઉંટ, તમે પણ સરસ નૃત્યકાર છો !”
ના, મૅડમ; હું તો એ વર્ગના લોકોમાંનો છું, જેઓ તરફ કોઈ કદી લક્ષ આપતું નથી; અને લક્ષ આપે તો પણ થોડી વારમાં ભુલાઈ જાય છે.”
આટલું કહી તે એક લાંબો નિસાસો નાખી, એક વાડ પાછળ અલોપ થઈ ગયો. મેડમે જવાબમાં માત્ર ખભા થોડા ઉલાળ્યા અને પછી પોતાની તહેનાત-બાનુઓ આવતાં તે બોલી ઊઠી, “આ માણસ દેશનિકાલ થયો એટલે તેની બુદ્ધિ પણ દેશનિકાલ થઈ ગઈ છે કે શું? તે કેવું કઢંગું નાચતો હતો, અને કેવું કેવું મૂર્ખાઈભર્યું બોલે પણ છે?”
પાસે જ ફરતો દ ગીશ એ બધા બોલ બરાબર સાંભળે તે રીતે જ મોટેથી તથા ધીમેથી ઉચ્ચારાયા હતા.
આગળના કાર્યક્રમમાં મહાપરાણે દ ગીશ હાજર રહી શક્યો. પછી રંગભૂમિનો કાર્યક્રમ પૂરો થાય અને સ વેરાવા માંડે તે પહેલાં જ તે એકલો બહાર નીકળી ગયો. ત્યાં એક બાજુ એકાંતમાં દ લા વાલિયેર રાજાજીના ઝરૂખાની બારી તરફ નજર નાખીને બેઠેલી તેણે જોઈ.
દ ગીશ તેને ઓળખીને તરત ઉતાવળે બોલ્યો, “સુખ-રાત, માદમુઅઝોલ દ લા વાલિયર; તમે મળી ગયાં તે સારું થયું.”
“મને પણ ખૂબ આનંદ થયો, મૌ૦ દ ગીશ.” એટલું બોલી તે ત્યાંથી ખસી જવા લાગી.
“મહેરબાની કરી, અત્યારે મને એકલો ન મૂકશો; તમે જોકે, આ બધી ધમાલ ન ગમતી હોવાથી એકાંતમાં બેઠાં છો; પણ અત્યારે હું એકલો પડીશ તો હું બહુ –”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
