________________
શ્રીપાલને પૂર્વભવ
૨૯ તેણીએ રાજાને કહ્યું કેઃ “હે સ્વામી! નરકનાં દુઃખના કારણરૂપ એવું શિકારનું મહાવ્યસન આપના જેવા માટે સારું નથી. હાથમાં ભયંકર હથિયાર લઈને, ઘેડા પર ચડી નાસતા એવા સસલાઓને જે મારી નાખવા, તે શું ક્ષત્રિયને આચાર છે? વળી, હે સ્વામી! શિકારમાં બિચારા નિરપરાધી તથા અનાથ એવા હરણ તથા ડુકકરેને જે મારવા તે કઈ નીતિ કહેવાય? જે માણસે બીજાના આત્માને હણીને પિતાના આત્માને પુષ્ટ કરે છે, તે થોડા દિવસમાં પિતાના આત્માને પણ નાશ કરે છે. આવી રીતના જિનેશ્વર દેવના આગમના ઉપદેશથી તેણીએ પોતાના સ્વામીને સમજાવ્યા છતાં, પણ તે પિતાના પાપકર્મોથી પાછા હઠયો નહિ.
એક દિવસે તે સાતસો દુષ્ટ ઉલ્લેઠ પુરુષ સાથે શિકાર કરવામાં મશગુલ થએલે કેઈએક વીચ ઝાડીવાળા વનમાં દાખલ થયા. ત્યાં એઘા–ધર્મદેવજ–વાળા એક સાધુને જોઈને તે શ્રીકાંત રાજાએ કહ્યું કેઃ “હાથમાં ચામર પકડે આ કઈ કેઢિઓ લાગે છે. તે સાંભળી સાથે આવેલા અને દુષ્ટ ચિત્તવાળા ઉલઠેએ પણ તે જ પ્રમાણે કહીને, તેઓ તે ક્ષમાવાળા સાધુને માટીના ઢેફાંથી તથા લાકડી- એથી ઉપસર્ગ કરવા લાગ્યા. તે દુષ્ટ જેમ જેમ મુનિરાજને મારતા હતા, તેમ તેમ રાજાને આનંદ ખૂબ વધતો જતો હતે; અને મુનિરાજ તે ઉપશમરસમાં વધે જતા હતા.
આ પ્રમાણે તે નિગીઓ મુનિ મહારાજને ઉપસર્ગ કરીને, રાજાની પાછળ પાછળ પોતાના નગરમાં ગયા.
Y Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
