________________
૧૫૪
શ્રી શ્રીપાલ કથા પિતાના ઘેર બોલાવ્યો અને તેને ભેજન કરાવીને પિતાની ચંદ્રશાળામાં વિશ્રામ આપે – રાખે.
ત્યાં રહેલ તે ઘવલ વિચારવા લાગ્યું કે : “મારું નશીબ કેવું વાંકું છે? જે જે કાર્ય હું કરું છું, તે તે કાર્યમાં હું નિષ્ફલ થાઉં છું. તેમ છતાં પણ જે હજુએ હું તેને કેઈ પણ રીતે મારી નાખું તે આ સઘળી લહમી મારે સ્વાધીન થાય. આજે શ્રીપાલકુમાર સાતમી ભૂમિ પર એકલો સૂતો છે, માટે તેને મારી નાંખીને તેની સ્ત્રીને બલાત્કારે કબજે કરું.”
આ પ્રમાણે વિચાર કરીને રાજી થએલો તે લુચ્ચે, દુષ્ટ અને અઘોર પાપી એ તે ધવલ, હાથમાં અણીવાળી છરી લઈને શ્રીપાલને મારવા માટે તૈયાર થયે. પરંતુ અવળા રસ્તે પગ મૂકવાથી, તે સાતમી ભૂમિથી નીચે પડ; અને તે જ છરીથી તેનું ઉદર વીંધાઈ જવાથી તરત જ તે મરણ પામ્યા, અને મરીને સાતમી નરકમાં ઉત્પન્ન થયે. આવી રીતે તે સાતમા માળથી પડીને સાતમી નરકે ઉત્પન્ન થયે; કારણ કે આવા દુષ્ટને તે સિવાય બીજે ક્યાં સ્થાન મળે તેમ હતું? ખાડે છેદે તે જ પડે એ કહેવત અહીં સાચી ઠરે છે.
સવારમાં ઉઠીને લોકેએ જ્યારે ધવલશેઠને આવી રીતે મરણ પામેલ છે, ત્યારે લકે કહેવા લાગ્યા કે, ખરેખર ! તે કુમારને મારવા માટે ગએલો જણાય છે. અરેરે ! આ ધવલશેઠનું કેટલું બધું અધમપણું કહેવાય, કે જેણે નિરૂપમ ઉપકારી એવા શ્રીપાલકુમારને પણ મારવાની
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
