________________
૧૧૮ કેટલાક કાળ પછી મારા માતા-પિતા મૃત્યુ પામ્યાં. મેં દીક્ષા લેવા ભાઈઓને પૂછ્યું. ભાઈઓએ રજા ન આપતાં ઈચ્છા પ્રમાણે ધર્મ કરવા કહ્યું. પછી મેં જિનમંદિર કરાવ્યું, પ્રતિમાઓ ભરાવી અને અધિક અધિક દાન-પુણ્ય કરવા લાગી. સંધ્યાકાલે રોજ નિયમિત ભાભીઓને બેસાડી ધર્મની હિત-શિક્ષા આપવા લાગી. એક દિવસ ભાઈઓ અને ભાભીઓની પરીક્ષા લેવાનું મને મન થયું.
પરીક્ષા કરવા જતાં તીવ્ર કર્મ બાંધ્યું
મોટાભાઈ સાંભળે તેમ મોટી ભાભીને હિત-શિક્ષામાં કહ્યું કે, “હે ભાભી! બહુ કહેવાથી શું? સાડી ચોખ્ખી રાખવી જોઈએ. અર્થાત્ શીલનું રક્ષણ બરાબર કરવું જોઈએ.” મારા ભાઈએ એ સાંભળી વિચાર્યું, મારી પત્ની દુશ્ચારિણું છે. નહીંતર મારી બહેન આવી શિખામણ શા માટે આપે ! પછી જ્યારે સૂવા આવી, ત્યારે પતિએ રેકી અને કેપ કરી કહ્યું કે, તું મારા ઘરમાંથી બહાર જા.” મેં શું અપરાધ કર્યો હશે? એમ વિચારતી આંખમાંથી આંસુ પાડતી માનસિક દુઃખથી આખી રાત્રિ ભાભીએ જેમ તેમ પૂરી કરી.
પ્રભાત સમયે કરમાયેલા મુખવાળી ભાભીને જોઈને. અજાણું થઈને જાણે કંઈક જાણતી ન હોય તેમ કપટથી મેં પૂછયું, “હે ભાભી આજે તમારું મુખ કેમ કરમાયેલું છે?” રૂદન કરતા ભાભીએ કહ્યું કે “મને અપરાધની ખબર નથી પણ મારા પતિએ કોપથી કહ્યું કે, મારા ઘરમાંથી બહાર નીકળ.”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
