Bharatiya Asmita Part 1

SR No.: 005144
Original Sutra Author: N/A
Author: Nandlal B Devluk
Publisher: Yogesh Advertising Service Bhavnagar
Publication Year: 1972
Total Pages: 1228
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 104 MB

Page 203

સ્મૃતિગ્રંથ
૨૨૫
સંક્ષિપ્તમાં ૧
કમી થવાની
છે તે આગળ જોયું
કે ઉપભોકતાને જ બધી આવકવાળા
માં
.
માણસોએ,
1 ઉપર આપશે સંક્ષિપ્તમાં ૧૮ વર્ષના આયોજનની પ્રગતિ સેકેની અપેક્ષા પ્રમાણે કેમ સુધારો થયો નથી ? આના જવાબમાં જોઈ. તેને પરિણામે આપણને એવી છાપ ઉભી થવાની શક્યતા બે ત્રણ તે સૌથી અગત્યનાં કારણે દર્શાવી શકાય તેમ છે, એક છે કે આપણો મોટી હરણફાળ ભરી છે. પરંતુ ઉપભોકતાની ચીજ તો આગળ જોયું તેમ મૂડીરોકાણ મુખ્ય પાયાનાં માળખાની વસ્તુઓની માથાદીઠ પ્રાપ્યતામાં કંઈ ખાસ ફેર પડયે નથી. એટલે રચના માટે થયું છે. એટલે ઉપકતાને જરૂરી એવી ચીજવસ્તુને આપણે કેટલીક માથાદીઠ પ્રાપ્યતાઓ અને આંતર રાષ્ટ્રીય પૂરવઠા વધી શક્યા નથી. બીજું, ગાવાને લીધે બાંધી આવકવાળા સરખામણી કરીશું.
ખૂબ મુશ્કેલીમાં મૂકાયા છે અને આવકની અસમાનતા વધેલ છે.
અને બેકારીની સમસ્યાઓ મોટા ભાગનાં કુટુંબને સતત ચિંતામાં અનાજની બાબતમાં માથાદીઠ પ્રાપ્યતા ૫૦-૫૧માં ૩૪૦
રાખ્યા છે અને છેલ્લે વસ્તી વધારો થતાં આગળ જોયું તેમ ગ્રામ હતી. અને તે ૬૫-૬૬ માં માત્ર ૪૦૪ ગ્રામ હતી. જ્યારે
ચીજવસ્તુઓની માથાદીઠ પ્રાપ્યતા ઉપર નેંધપાત્ર અસર થઈ કાપડની બાબતમાં માથાદીઠ પ્રાપ્યતા “પ-–૫૧ માં ૧૦,૯૮ M
શકી નથી. હતી અને “૬૪-૬૫ માં તે વધીને ૧૬,૭૨ M થઈ પરંતુ ૬૯માં તે માત્ર ૧૩–૫૦ M. હતી પરંતુ આપણે આહાર ખૂબ અસમ- આપણી વસ્તી ૧૯૫૧ માં ૩૬૩ M. હતી. જે વધીને તોલ છે તે દૃષ્ટિએ જોતા અનાજની પ્રાપ્યતા ઘણી ઓછી કહેવાય. ૬૧માં ૪૪૫ M. થઈ. અને ૭૧ માં ૫૫૦ M. થઈ છે. આ
વધારાનો દર તાજેતરનાં વર્ષોમાં વાર્ષિક ૨.૫ % ને રહ્યો છે. જાહેર ૫૦-૫૧માં ભારતમાં માથાદીઠ વિદ્યુતને વપરાશ ૧૪ KWH
સુખાકારીનાં કાર્યક્રમોને લીધે મરણદરમાં ૪૦ % ઘટાડો થયો છે. હતો તે વધીને માર્ચ ૧૯૬૯માં ૭૭ KWH થયે. પરંતુ ૧૯૬૭
જ્યારે જન્મદારમાં માત્ર ૩ % જ ઘટાડે લે છે. અને પરિણામે માં ઈરાકમાં ૧૭૯ K WVH, ઈરાનમાં ૧૭૩ KH, ઘાનામાં
વસ્તી વધારાનો દર ખૂબ ચિંતાજનક બનેલ છે. કુટુંબ નિયોજન ૧૯૫ KWH હતા. ૧૯૬૭માં મેટર અને ટ્રકસ વિ. ને ભેગા
નાં કાર્યક્રમોને વધુ વ્યાપક બનાવવા અને બધા જ કુટુબ ગણીએ તો અમેરીકામાં દર ૨ માણસોએ ૧ વાહન, કેનેડામાં
સ્વીકારે તેવી ઝુંબેશ ઉપાડવી અનિવાર્ય છે અને તે જ લાંબે ગાળે દર ૨.૭ માણસોએ ૧, ઈગ્લેન્ડમાં ૪૪ માણસેએ ૧, જાપાનમાં ૧૦ માણસેએ ૧, રશિયામાં ૪૦ માણસોએ ૧ અને ભારતમાં
માથાદીઠ આવક વધારવામાં આપણે સફળ થાઈ શકીશું. કુટુંબ
નિયોજનનાં કાર્યક્રમોની અસર કુલ વસ્તીની દૃષ્ટિએ જોઈએ તો પ૫૦ માણસોએ ૧ વાહન હતું. આજ પ્રમાણે દર ૧૦૦ સે.
તરતજ તે ઓછી દેખાવા શકયતા છે. પરંતુ આવા કાર્યક્રમો પાછકી. મી. નાં વિસ્તારમાં રસ્તાની દૃષ્ટિએ જોઈએ તે ૧૯૬૭માં
ળને ખર્ચ એકંદરે લાંબે ગાળે વધુ ફળદાયી નીવડશે તેવું આજે અમેરીકામાં ૬૩.૬ K. M. , ઈગ્લેંડમાં ૧૪૨.૫ K. M.,
બધા સ્વીકારે છે. એટલે લોકોને એ સ્પષ્ટ સમજાવવું જરૂરી છે કે સિલોનમાં ૫૬.૪ K.M., જ્યારે ભારતમાં ૨૭.૧ K.M. રસ્તા છે.
કુટુંબનું કદ એ માત્ર અંગત પ્રશ્ન નથી પરંતુ સમગ્ર સમાજને ભારતમાં વિશ્વની કુલ વસ્તીના ૧૫% વસે છે પરંતુ વિશ્વનાં સારા
અસર કરતો ગંભીર પ્રશ્ન છે. વધુ વસ્તી નીચું જીવન ઘણું રાખે રસ્તાઓનાં માત્ર ૪% જ ભારતમાં છે અને વિશ્વનાં ટ્રક અને
છે, એટલું જ નહીં પણ આર્થિક વિકાસની સિદ્ધિઓ ને બસનાં ૧% જ ભારતમાં છે. ૧૯૬૭માં ભારતની માથાદીઠ આવક
દેખાવા દેતી નથી અને બચત ઓછી થતા ભવિષ્યને વિકાસ પણ ૫૪૮ રૂા. હતી જ્યારે અમેરીકાની ૨૪૭૭૩ રૂા. ઈલેંડની ૧૧૭૦૦ રૂ. સિલેનની ૯૯૦ રૂા. પાકિસ્તાનની ૮૧ ૩. જાપા
અવરોધાય છે. અતિવસ્તી અને ધીમાં આર્થિક વિકાસને પરિણામે
બીજી એક ગંભીર સમસ્ય ઉભી થાય છે અને તે છે બેકારીની. નની ૬૯૦૮ રૂા. અને ઓસ્ટ્રેલીયાની ૧૩૬૫ રૂા. હતી. દર હજારની વસ્તીએ સમાચાર પત્રોની પ્રતોની દષ્ટિએ જોઈએ તો આપણે આયોજનકાળમાં રોજગારી વધારવી તે ધ્યેય રાખ્યો ૧૯૬૬માં ઓસ્ટ્રેલીયામાં ૩૭ , ફ્રાન્સમાં ૧૯૬૪માં ૨૪૫, ભારતમાં હોવા છતાં બેકારી વધતી ગઈ છે. પહેલી યોજનાની શરૂઆત માં ૧૯૬૬માં ૧૩, જાપાનમાં ૪૬૫, અમેરીકામાં ૩૧૨ અને ઈંગ્લેંડમાં ૩૩ \, બેકારો હતા. અને જનાકાળમાં ૯ M. (M=મીલી૪૮૮ પ્રતો પ્રકાશિત થતી હતી. છાપાનાં કાગળને માથાદીઠ અન–૧૦ લાખ.) રોજગારીના ક્ષેત્રે નવા પ્રવેશ્યા. જ્યારે ૭ M. વપરાશ એ વિકાસનું અગત્યનું નિર્દોષક પરીબળ ગણાવું જોઈએ કે તે જ જગારી આપી શકાઈ. એટલે પહેલી જનાને અંતે ૧૯૬૭માં ભારતમાં ૦.૨ કીલે, ઓસ્ટ્રેલીયામાં ૩૨.૩, કેનેડામાં ૫૩ M. લોકો બેકાર રહ્યા. આજ પ્રમાણે બીજી યેજનાને અંતે ૨૭. સિલેનમાં ૧.૩, અમેરીકામાં ૪૦.૨, ઈલેંડમાં ૨૪.૮ અને ૭૧: M, બેકારો, ત્રીજી યોજનાને અંતે ૯-૬ M. બેકાર અને જાપાનમાં ૧૩.૪ કીલને વપરાશ થયે હતો. આજ પ્રમાણે કાચા ચોથી યોજનાની શરૂઆત માં ૧૨.૬ ઇ. બેકારો હતા. વળી લોખંડને વપરાશ, બળતણુશક્તિને વપરાશ, ટેલીફોન, રેડીયે અને આ બેકારમાં શિક્ષિત બેકારનું પ્રમાણ પણ ઘણું ઉંચું છે. બેંકીંગ સુવિધાઓ વગેરે દૃષ્ટિએ ભારત બીજા દેશે કરતાં ઘણું જ ૧૯૬૯ નાં અંદાજે ૧૮ લાખ શિક્ષિત બેકારો હતા. અને તેમાં પાછળ છે.
પ ઈજનેરે અને ગ્રેજ્યુએટોનું પ્રમાણ સારૂ એવું છે. કદાચ
ઔ ોગિક મંદીને લીધે ઈજનેરની માંગ ઘટી હોય તે શક્ય છે. આપણી વર્તમાન સમસ્યાઓ :
પરંતુ જે દેશમાં શિક્ષિણનું ખૂબ હોય અને જે દેશમાં વિકાસ - ૧૮ વર્ષનાં આયોજન દરમ્યાન આપણે જે કાંઈ પ્રગતિ કરી માટે શિક્ષીતની ખાસ જરૂર તે જ દેશમાં ઈજનેરોની બેકારી છે તેનાથી સંતોષ કેમ લાગતો નથી ? અથવા જીવનધોરણમાં આપણને આશ્ચર્યમાં મૂકી દે છે. શિક્ષણ પદ્ધતિમાં સુધારા ધો
Jain Education Intemational