________________
પાથ, જૂળવવા
જેવું કરીને શા હતા
વલી, ૪૫ મા દેવેન્દ્રસૂરિનું પ્રકરણ.) આવા શ્રી પાર્શ્વનાથ સ્વામિના જુપ્રાજ્ઞ શિષ્યના આચાર જેવા સુખશીલ આચારને અને તે પણ એક આચાર્ય દ્વારા મુકિત થઈને ઉષિત થતા આચારેને જોઈને કયે ગીતાર્થ ત્યાગ તરફ લક્ષય કરે, કયે ગીતાર્થ ઘી દૂધ ન ખાય, યે ગીતાર્થ ફળ શાક ન ખાય, કયે ગીતાર્થ ગોચરી જવાની તસ્તી લે અને કયે ગીતાર્થ શ્રાવકેનું માખણ ન લે. હું ધારું છું કે, પૂજ્ય જગચંદ્રસૂરિએ ક્રિયેઠધાર કરી જે ઉગ્ર ત્યાગની સ્થાપના કરવાને પ્રયાસ કર્યો હતે, તે ઉપર આ સાહેબે પાણી ફેરવવા જેવું કરીને નિચેના વિશુદ્ધ આચારોને ધૂળમાં મેળવવાનો પ્રયાસ કર્યો હતો અને તેમ થવું પણ ઉચિત હતું. કારણ કે–વિવાદાના મવતિ વિનિપાતઃ શતગુણ એ વાતની પ્રાકૃતિક ઊજદારીમાંથી એ કે બળવંત છે કે જે બચી શકે. આ જ પ્રકારે દિગંબરેમાં પણ નાના મોટા અનેક પંથે પી ગયા હતા અને પડિ ગયા છે–દ્રાવિડસંધ, યાપનીય સંઘ, કાકાસંઘ, માથુરસંઘ, ભિલ્લક સંઘ, તેરાપંથ, વીસપંથ, તારણપથ અને ભટ્ટારકપ્રથા વિગેરે. પરિણામમાં બન્ને પક્ષને માટી ખાટ ગઈ છે અને તે એ કે, જે આચારે ચારિત્રને ઉજવલ કરીને આત્માને બળવંત બનાવતા હતા તેને સરવાળે વર્તમાનમાં બન્નેમાં અભાવ–સર્વથા અભાવ-થઈ ગયું છે. અને ધર્મ, માત્ર એક નિર્વાહના સાધન જેવો થઈ જડ છે શ્રાવકેમાં ધાર્મિક (?) વૈર ખૂબ જોશથી વધે જાય છે, અને દિન પરદિન કલહની સામગ્રીઓમાં થતો વધારે અટકાવી શકાતું નથી.
કે
જિ વિન
જ
દિગગ ગયા
