________________
૫
સબધે અહીં વિશેષ લખવાનું પ્રસ ́ગપ્રાપ્ત છે, પણ બહુ રભાણુ થવાની ખીકથી આ માખતને આટલેથી જ મારે પડતી મૂકવી પડે છે. છેવટે મારે એટલુ તા કહેવું જોઈએ કે, હું ઉપર જણાવી ગયા છું તે પ્રમાણે આ ઝઘડા પરસ્પર સાધુઓના જ હતા અને છે. પણ તેઓએ શ્રાવકાની ચાપદ્ધતિમાં પણ તે અઘડાને ઉમેરી તે ( પવિત્ર પદ્ધતિ ) ને લાંછિત કરવાની ચૂક કરી નથી. અને તેમ કરી, શ્રાવકોની એકતામાં ભ’ગાણુ પાડી તેને પણ પેાતાની જેવા લહી અને જપ્પી મનાવવાના પ્રયાસ કચેર્યાં છે. તેથી વર્તુમાન શ્વેતાંબર દિગબરના મહાસમરાંગણુનું સેનાપત્ય પણ તેને અને તેનાં વર્તમાન સતાનાને જ છાજે છે, એમાં કહેવામાં કોઈ માનના ભૂખ્યા . પણ મનુષ્ય એ મત રાખતા હોય એમ જણાતું નથી. આ વિષે મારે ‘ચૈત્યવાદ’ ના બીજા મુદ્દામાં વિશેષ જણાવવાનુ છે તેા પણ સંક્ષેપમાં એટલું તા જણાવવાની જરુર છે કે, બાપદાદાઓએ વાવેલા એ ઝાડ ઉપર આજ સુધીમાં કેટલાં અને કેવાં કેવાં મીઠાં મુખ્ય કળા પાકતાં આવ્યાં છેઃ
૧. શ્વેતાંબર સ્પષ્ટપણે જૂદા પડચા પછી વીરાત્ ૮૮૨ વર્ષે તેઓમાંના ઘણા ભાગ ‘ ચૈત્યવાસી’ થઇ ગયા.
૨. વીરશત્ ૮૮૬ વર્ષે તેમાં ‘ બ્રહ્મઢીપિક ’નામના નવા સપ્રદાયની શરુઆત થઈ.
૩. વીરાત્ ૧૪૬૪ વર્ષે ‘ વટગચ્છ ’ની સ્થાપના થઈ. ૪. વિક્રમાત્ ૧૧૩૯ વર્ષે ષકલ્યાણુકવાદ નામે નવા મત શરુ થયે.
