________________
૬૩
લ
ભાત હોવા છતાં પણ તે એક સાધુ વા ભિક્ષુ, ગુરૂ તરીકે પોતાની પ્રતિષ્ઠા વા પૂછ્યતા જાળવી શકતા હાય તે હું. નથી ષારતા કે, તેના ખીજે ત્યાગી પાડાશી તેના આચરણને અનુસરવામાં વધારે વલમ કરી શકે. આચારાને પાળવામાં, લજ્જાને જીતવામાં, શરીરને વશ રાખવામાં અને એવી ખીજી પણ અનેક ત્યાગની આાખતામાં માનવ પ્રાણી મૂળથી જ ઢીલા રહેલા જોવાય છે. એથી તે જ્યાંસુધી પેાતાની સગવડતા સચવાય તેવા આચારને, તેવા નિયમાને વા તેવી ક્રિયાઓને પાળતાં જો ધર્માચરણ કરી શકતે હોય તે તેવા સુકર નિયમા તરફ ઝટ વળી જાય છે અને જ્યાં ભૂખ્યા રહેવાનું કહેવામાં આવતું હોય, અચેલ રહેવાના આચાર પળાતા હાય તથા જ્યાં શરીરની પ્રત્યેક સગવડતાને રાધવામાં આવતી હોય તે આજુએ તે, જવલ્લે જ વળે છે, વળતાં છતાં ભાગ્યે જ નિર્વિઘ્ને પાર પહોંચે છે-અ‘ગ-સૂત્ર-ગ્રંથામાં હું જોઈ શક્યા છે તેમ વધમાન જેવા સમથ ચેગી પુરુષની પાસે પણ, નમ્ર થવામાં પાર્શ્વનાથનાં સતાના અચકાયાં છે. તેઓએ વધુ માનની પરીક્ષા -માત્ર સૂકી વાપરીક્ષા-લેવા કેટલાક પ્રનો પૂછયા છે અને જ્યારે તેમની પાસેથી તેનાં મનગમતાં સમાધાને તેને મળ્યાં, તેમાં પાર્શ્વનાથની સાક્ષી ભળી ત્યારે જ તે એ વમાનને પણ માથું નમાવ્યું છે. સૂત્રેામાં જ્યાં જ્યાં વધુ માન અને તેમના નિગ્રંથાના સમાગમ થએલા છે નિગ્રંથાએ તેમને પ્રદક્ષિણા દઇ અને વંદન શ્રી પેાતાના વક્તબ્ધ વા પ્રવ્યની શરુઆત કરેલી છે એવી સકલના
ત્યાં અધે ઠેકાણે
4