________________
કે, આ ગ્રંથ શ્વેતાંબરોને છે અને આ ગ્રંથ દિગંબરને છે. શું કોઈ સામાન્ય બુદ્ધિને માણસ પણ એમ કહી શકશે કે, જે ક્રિશ્ચીયન છરી-કાંટાવતી જમે છે તે અને જે ક્રિશ્ચીયન હાથથી જમે છે તે અને જુદા જુદા ધર્મવાળા છે વા એક હસ્ત મતને ક્રશ્ચીયન છે અને બીજે કાંટાભેજી મતને કીશ્ચીયન છે. જે આ બન્ને ક્રિશ્ચીયને - જૂદા જૂદા થઈ શકતા હોય તે જ તાંબર અને દિગબરે પણ જુદા જુદા થઈ શકે છે અન્યથા તેઓની જાદાઈ તે દૂર રહી, પણ તેઓનાં તે તે નામે પણ સંભવતાં નથી.
હવે આપણે તે શ્વેતાંબરતા અને દિગબરતાના મૂળ તરફ નજર કરીએ કે, જે આજથી ૨૦૦૦-૨૨૦૦ વર્ષો પહેલાં વવાએલું છે અને ત્યારથી જ તે ઉપર આગ્રહને રસ રેઢ રેવને તેને પુષ્ટ અને દઢ કરવામાં આવેલું છે – આ હકીકત તે આપણે સાંભળીએ છીએ કે, વડિલ વર્ષમાનના સમયે ભગવંત પાર્શ્વનાથના સાધુઓ પણ હતા, જેને આપણે જજુમાણ તરીકે જાણીએ છીએ. મારા ધારવા પ્રમાણે સભ્ય સંસારમાં એવું સંભવતું નથી કે, જે વિવેકી અને સરલ હોય તે જડ અને વક્ર કરતાં વધારે આરામ ભોગવે વા વધારે છૂટ લે. હું તે ધારું છું કે, જડ અને વક્ર કરતા વિવેકી અને સરળ મનુષ્ય ઉપર વધારે જવાબદારી છે. જે જાતનું આચરણ તેઓ આચરશે તે જ આચરણ તરફ વક્ર અને જડની પ્રવૃત્તિ થશે–વક્ર અને જડેને તે કહેવાની છૂટ છે કે, વિવેકી કરે એમ અમારે કરવું, એ જ અમારે માટે હિતરુષ છે. આમ
