________________
૫૭
તે જ માર્ગમાં ત્યાગ છે, આત્મવાતમ્ય છે, ઢિયાના સાર પણ તેમાં જ છે.
અને ઘરબાર
હું... ધારું છું ત્યાં સુધી આ સબધે દિગંબર–ગ'થાને ઉપર જણાવ્યા કરતાં વધારે જણાવવાના–કહેવાને-અવકાશ રહેતા નથી. શું એમ માની શકાય ખરૂં કે, તે મથામાં આવું લખ્યું હોય-સાધુ માંà પડયા હોય–મરતા ઢાય તે ભલે, પણ તેણે કપડાના કકડાને પણ અડવું નહિ, તેનાં ખરચુપાણી પથારીમાં જ થતાં હોય તે ભલે, પણ તેણે માટીની ટીમને પણ હાથ લગાડવા નહિ. ઉગ્ર સય*મના પાષક દિગંબર પ્રથાએ પણ જેમ સાધુઓને ખાવાની છૂટ આપી છે તેમ સયમ નિમિત્તે જ વસ્ત્ર-પાત્રની પણ છૂટ આપવી જોઈએ-જો તે ગ્રથામાં તે . જાતનુ વિધાન ન હાય તા હું માનું છું કે, તે તેના રચનારની ખામી છે. અભ્યાસી અને ઉમેદવાર મનુષ્ય માટે એવી કાઇ સ્થિતિ ભાગ્યે જ છે, જેમાં એકાદ ખારી રાખ્યા સિવાય તેનું નભી શકે વા તેએ ચલાવી શકે-મનતાં સુધી આત્મસમતાને જાળવી જાળવીને ચાલવું એ ખરું, પણ જ્યારે તે સમતા જ ગુમ થવાની નાખત આવે ત્યારે માત્ર તેને સ્થિર રાખવા માટે આષષની પેઠે વસ-પાત્ર રાખવાની મનાઈકાઈ આચાર-સાહિત્યમાં સભવી શકતી નથી. દ્વેિગભરાના રાજવાતિક અને જ્ઞાનાવ વિગેરે ગ્રંથમાં
દાનસમિતિ અને પારિકાપનિકા સમિતિનાં નામે જોવામાં આવે છે તથા તે ઉપર થએલું વિવેચન પણ તેમાં જણાય છે. માટે વસ્ત્ર-પાત્ર સંબધે દિગબરાની માન્યતા
