________________
. એ રીતે કવેતાંબરના એ પ્રામાણિક ગ્રંથમાં મને તે ક્યાંય એમ લાગતું નથી કે, વસ્ત્ર–પાત્ર માટે જ વિશેષ આગ્રહ કરા હોય, વા તે સિવાય સંચમ નથી જ, તે સિવાય મુક્તિ જ નથી, તે સિવાય કલ્યાણ નથી જ, એમ પણ કહેવાયું હોય. તેમાં તે એમ સાફ સાફ જણાવ્યું છે કે, જે સાધુએ વસ્ત્ર–પાત્ર વિના પણ નિર્દોષ સંયમ પાળી શકતા હોય, તેઓને માટે તે વસ્ત્ર–પાત્રની જરુર નથી અને જે સાધુઓ તે વિના સંયમને પાળી શકવા જેટલા સમર્થ ન હોય તેઓ વસ પાત્રને (એક વા બે વસ્ત્રને અને એકાદ પાત્રને ) રાખે તે પણ હરકત નથી–બન્નેનું
ધ્યેય સંયમ છે, ત્યાગ છે અને આત્મશ્રેય છે. વસ્ત્ર–પાત્ર રાખનારે તેના ગુલામ બનવાનું નથી અને નમ રહેનારે નમ્રતાના ગુલામ બનવાનું નથી. તાત્પર્ય એ કે, કોઈ પણ સ્થિતિના દાસ ન બનતાં, કેઈ જાતને એકાંત દુરાગ્રહ ન
હતા જેટલી જરુરિયાતે (ઉપાધિઓ) ઓછી થાય તેમ કરવાને પ્રયત્ન કરવાનું છે. એ જ પ્રયત્નવાળો માર્ગ વ“માને આચરેલે છે અને આ ગ્રંથમાં સેંધાએલો છે.
૨૦. “અતાંત-વાઢયુ – sણ ગુણ ગાવજો સારીવાદાદ્ધિશાળા પાળ તુ.” (g૦૨૩૮)
૧, પૃ. ૨૪-૫. ૨૯ g૦ ૧૮૬–૧૮૫. ૨વૃ૦ ૮૨, ૪.૦ ૮૧-૬-૮૦. ૫. પૃ૦ ૧૨૧, ૬ કથાનાંજ ૩૦ ૦ ૧૨૮, ૭. १९४ आचासंग सूत्र (रा. रवजीभाईवाळु मूल भने भाषांतर) ८. ૧૧–૧૧૧. ૬, દાનસ0 g૦ ૧૨૮,
-
૭
