________________
૪૭
ચાલી શકતું નથી. જે પાત્ર હોય તે તેને માટે બીજે સાધુ પાત્ર દ્વારા તદુચિત આહાર લાવી શકે છે. તેમ પાત્ર વાય તે જ તેનાં ખરચુ પાણું રીતસર થઈ શકે છે. જે સાપુઓ વસ્ત્ર–પાત્ર સિવાય પણ નિર્દોષ સંયમ પાળી શકે છે તેઓ માટે વસ્ત્ર-પાત્ર રાખવાની કાંઈ રાજાજ્ઞા નથી. છે વિક્રમના ૭ મા ૮ સિકા સુધી તે સાધુએ કારણે જ વસ રાખતા, તે પણ માત્ર એક કટીવસ (કાછી જ ) અને કટીવસ્ત્ર પણ જે અકારણે પહેરવામાં આવતું તે તે સાધુ, કુસાધુ ગણતે. આ હકીકતને શ્રીહરિભદ્રસૂરિએ પિતાના સંબંધ પ્રકરણમાં આ રીતે જણાવી છે – "कीवो न कुणइ लोय, लज्जइ पडिमाई जलमुवणेइ।। सोबाहणो य हिंडइ बंधइ कडिपट्टयमकज्जे"॥ - ( સંબોધપ્રકરણ, પૃ. ૧૪. ) - પિતાના સમયના મુસાધુઓનું સ્વરૂપ દર્શાવતાં મહરિભદ્રસૂરિજીએ ઉપલી ગાથામાં જણાવ્યું છે કે, “ કલબ-દુબળ-(શ્રમણ) કેચ કશ્તા નથી, પ્રતિમાનું વહન કરતાં લાજે છે, શરીરને મેલ ઉખેડે છે, જેડા પહેરીને હિંડે છે અને કાર્ય વિના (પ્રોજન વિના) કટિપ (કટિવસ્ત્ર–કાછી) ને બાંધે છે.
આ રીતે સાધુઓને માત્ર એક કટિવ રાખવાનું જ ૨૪ થાય છે. અને તે પણ સૂત્ર સાહિત્યની સંકલના થયા પછીના ગ્રંથથી એટલે કે અવૉચીન ગ્રંથથી. “આ સંબ આચારાંગ-સૂત્રમાં નીચે પ્રમાણે જણાવ્યું છે – - ૧ “ જે મુનિ અચેલ ( વસ્ત્ર રહિત ) રહે છે તેને આવી ચિંતા નથી રહેતી કે, મારાં વસ્ત્ર ફાટી ગયાં