________________
અને સાંભળી સાંભળીને શીખ્યા હોવા જોઈએ, પણ વાંચી વાંચીને વા ભણી ભણીને નહિ. હું નથી ધારતે કે કઈ મનીષી મનુષ્ય સ્વમશાસ્ત્રિઓ માટે એમ કહે કે, તેઓ માત્ર અર્થને સાંભળીને જ શાસ્ત્રી થયા છે, પણ ભણુને કે વાંચીને નહિ. વળી, અર્થને મેળવવાની રીત કાંઈ એક જ નથી કે, સાંભળીને જ અર્થ મેળવાય. વાંચવાથી પણ અર્થ મેળવી શકાય છે એથી ઉપર જણાવેલાં “દિયા વિગેરે વિશેષણે વાંચનારને પણ લાગી શકે છે માટે એ સંધને દ્વારા શ્રાવકે સૂત્રના અધિકારી ઠરી શકતા. નથી. એ તે સૂત્રે વાંચીને પૈસા મેળવનારા ચેત્યવાસિઓએ જ તેઓને સૂત્રના અનધિકારી ઠરાવ્યા હતા અને ત્યારથી જ આ ભદ્ર શ્રાવકે અત્યાર સુધી પરતત્રતાની બેમાં રહી રહીને ગધાયા કરે છે–રાજ ત્રણ ખમાસમણ દઈ દઈને પિતાના સ્વામિઓને (૨) સુખશાતા પૂછયા કરે છે, પરંતુ તેનું પરિણામ પરતંત્રતાના વધારા સિવાય બીજું કશું નથી. કેટલાક કહે છે કે, સાધુઓને પણ અમુક અમુક વર્ષને પર્યાય થયા પછી જ અમુક અમુક સૂત્ર દેવાય છે, તે એમાં શ્રાવકેને અધિકાર કયાં રહ્યો. આ વાત માટે તેઓ નીચેને પાઠ રજુ કરે છે –
“ ત્રણ વર્ષના પર્યાય વાળા સાધુને આચારપ્રકલ્પ નામનું અધ્યયન શીખવવું, ચાર વર્ષના પર્યાય વાળાને અત્રકૃતાંગ શીખવવું, પાંચ (છ અને સાત ?) વર્ષના પર્યાય વાળાને અનુક્રમે દશા (ઉપાસકદશા અન્તકૃદશા અને અનુ ર
૧. જુઓ જંબદીપપ્રજ્ઞમિની ટીકાને આરંભ.
