________________
૧૫૫
અને તે નિધિદ્રવ્ય, જિનદ્રવ્ય, શાશ્વતદ્રવ્ય કે મંગલદ્રવ્યની વ્યવસ્થા કરનારા સાધુઓ હરિભદ્રના શબ્દોમાં વર્ણવ્યા પ્રમાણે સ્વછંદી, વિલાસી અને દંભી થયા ત્યારે તે મહાશ (?) પિતાના મમત્વાસ્પદ એ સામાજિક અને પવિત્ર ધનના વારસ થયા, હક્કદાર થયા અને કહેવા લાગ્યા કે, એ દ્રવ્યને ઉપયોગ તે અમે જ કરી શકીએ, એમાં બીજા ક્ષેત્રને જરા પણ હક્ક નથી, ભલે બીજા ક્ષેત્રે સદાય. વળી તેઓ એ દ્રવ્યમાં પોતાનું જ સ્વામિત્વ જણાવવા માટે આમ પણ કહેવા લાગ્યા કે, એ તે જિનદ્રવ્ય છે-દેવદ્રવ્ય છે. એને ઉપયોગ તે અમે પોતે જ કરી શકીએ. દેવની, દેવ–મંદિરની વા દેવને લગતાં બીજા કાર્યોની વ્યવસ્થા અમે કરીએ છીએ માટે અમારા સિવાય બીજા કેઈ ક્ષેત્રને હક આ દ્રવ્ય ઉપર સંભવ નથી, સંભવશે નહિ અને. સંભવ વ્યાજબી પણ નથી. આ ઉપરાંત એ અશઠ () સાધુએ, જિન, જિનનું શાસન, જિનનું પ્રવચન, જિનની મૂર્તિ અને જિનને ધર્મ; એ બધાને નામે વધારે વધારે ધન ભેગું કરવા લાગ્યા અને મહારાજા લાઈબલ કેસના મહંતની જેમ કેટલાક તે નિત્ય નવી રાસ ક્રીડા જેવી ધર્મ રૂઢિઓ પણ રચવા લાગ્યા–તેઓએ, તે દ્રવ્યને વધારવા અને તેની નિયમિત આવક કરવા સમયે સમયે તે સમયના સંઘમાં અનેક નવાં નવાં લાકડાં પણ પસાર્યા. તે સમયને સંઘ બિચારે શું કરે, તે, તે દુર્વાસા =ષિ જેવા તે રષિઓના (?) શાપના ભયથી ધ્રુજતે ધ્રુજતે તેઓ જે
તેને જ તહત્તિ કરવા લાગ્યા અને તેઓના લાગા
