________________
૨૨૦
પ્રેમ-બલિદાન હતી, જેને તાંબા અને ટીનના ખીલાઓથી શણગારવામાં આવી હતી. છોકરો એ ઠેલણ-ગાડીને બંદર તરફ લઈ જતો હતો.
મેસ લેથિયરીએ છોકરાને બોલાવ્યો – “કયાં જાય છે, બેટા?” “કાશ્મીર” જહાજ તરફ.” “શા માટે?” “આ બૅગ પહોંચાડવા.” “તો આ કાગળો પણ લેતો જા.”
મેસ લેથિયરીએ ટેબલનું ખાનું ઉધાડી, એક દોરી કાઢીને તેના વડે ત્રણે કાગળોનાં કવર બાંધ્યાં અને એ આખું બંડલ છોકરા તરફ કર્યું, જે તેણે ઝીલી લીધું.
“કાશ્મીરના કપ્તાનને કહે છે કે, એ મારા કાગળ છે એટલે -બરાબર કાળજી રાખે. લંડન થઈને એ કાગળો જર્મની-ઍમન જશે.”
“પણ, મેસ લેથિયરી, હું કપ્તાનને મળી શકીશ નહિ.” “કેમ?” “ “કાશ્મીર’ બંદર ઉપર નથી; બહાર દરિયામાં ઊભી છે.” “સમજ્યો; તોફાની દરિયાને કારણે.” “હું તો હોડીવાળાને જ મળી શકીશ.” “તે તું મારા કાગળો એને સોંપીશ, ખરું ને?”
હા, મેસ લેથિયરી.” “કાશ્મીરમાં ક્યારે ઊપડે છે?” “બપોરે બાર વાગ્યે.” આજે બપોરે ભરતી ચડશે. એટલે મોજાં તેની સામે હશે.” પણ પવન તેની સાથે હશે.”
જો છોકરા,” મેસ લેથિયરી પોતાના એંજિનના ધુમાડિયા તરફ -આંગળી કરતો બોલ્યો, “જો પેલું દેખાય છે કે, તેને પવન અને મેજ બંનેનું કશું નડતર નડતું નથી!”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
