________________
૧૨૫
“હું તેને પરણીશ!' “દેશે તેને પરણશે. હું પરમ પરમેશ્વરના સેગંદ ખાઈને
કહું છું.”
આજે રાતે સાંજના દશ વાગ્યા પછી ચંદ્ર ઊગ્યો હતો; છતાં કોઈ માછીમારો માછલાં પકડવા આખે કિનારેથી નીકળ્યા નહિ. કારણ કે, બપોરે મરઘડે બોલ્યો હતો.
જયારે એવે ટાણે મરઘડો બોલે, ત્યારે માછલાં પકડવા જનારા, લાભને બદલે કશું નુકસાન થશે એમ માની, દરિયામાં હેડી હંકારતા નથી.
છતાં રાતના જયારે એક માછી દૂરથી પાછો ફરતો હતો. ત્યારે તેણે એક હોડીને કિનારો છોડી દરિયા તરફ જવા નીકળતી જોઈ. તેની નવાઈનો પાર રહ્યો નહિ : બધા જ્યારે કિનારા તરફ ાછા ફરતા હોય, ત્યારે ચાહીને દરિયા તરફ નીકળનારો એ મૂરખ કે હતભાગી કોણ હશે વારુ?
થોડી વાર બાદ તેને હલેસાંનો અવાજ સંભળાયો. માત્ર બે હલેસાંને જ અવાજ હતું – અર્થાત્ એક જ માણસ એ હોડી હંકારી જતો હતો! પવન ઉત્તર તરફન હતો, એટલે આ હોડીવાળો અમુક અંતર હલેસાંથી કાપી, પછી સઢ ખેલવાને ઈરાદો રાખતો હોવો જોઈએ. પરંતુ એ તરફની દિશા તો ભયંકર ખડકોવાળી હતી!
એ જ રાતે ગ્યર્નસી ટાપુના કિનારા ઉપરનાં જુદાં જુદાં મથકોએથી જુદા જુદા માણસોએ એ હોડીને માત્ર હલેસાંથી અને પછી સઢ ચડાવીને અમુક દિશામાં જતી જોઈ,– જે દિશામાં માછલાં માટેનું કે માલસામાન લાવવાનું કોઈ સ્થાન જ નહોતું.
પછી તે જોનારાઓએ તે હેડીને એવી જગાએથી પસાર થતી જોઈ કે, જયાં થઈને જવાનું સામાન્ય રીતે એ સ્થળથી પરિચિત એવા કુશળ માછીઓ પણ ટાળે. તો પેલા હોડીવાળાને એવો રસ્તો જાણી જોઈને લેવાની શી જરૂર પડી હશે ભલા?
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
