________________
૪૫૪
શ્રી મહાવીરકથા સાતમે અઠવાડિયે તે પાણીને વર્ણ, ગંધ, રસ અને સ્પર્શ સ્વચ્છમાં સ્વચ્છ પાણી જેવો થયો. તે ઇન્દ્રિયો અને ગાને આહલાદ આપે તેવું પથ્ય, હલકું અને સ્ફટિક જેવું નિર્મળ થયું. તે ઉત્તમ પાણુને વધુ ઉત્તમ બનાવવા સુબુહિએ તેમાં સુગંધી વાળે, મોથ વગેરે ઉદકસંભારણુય દ્રવ્યો મેળવ્યાં, અને રાજાના પાણિયારાને એ પાણી લઈ જઈ ભોજન વખતે રાજાને આપવાની સૂચના કરી.
જમ્યા પછી રાજાએ એ પાણું. પીને તેનાં ખૂબ વખાણ કર્યા. “શું એને સ્વાદ ! શું એનો રંગ! શું એની ગંધ ! શી એની શીતલતા! એ તે ઉદકરત્ન જ છે!”
વખાણ કરતાં કરતાં રાજાએ પાણિયારાને પૂછયું કે આ પાણી તે કયાંથી આર્યું? તે બોલ્યા, મહારાજ! એ પાણું અમાત્ય સુબુદ્ધિને ત્યાંથી આવેલું છે. રાજાએ સુબુદ્ધિને બેલાવીને પૂછયું, હે દેવાનુપ્રિય! તું આવું સરસ પાણી કયાંથી લા ?
સુબુદ્ધિ બે, “મહારાજ! એ પાણી પેલી ગંધાતી ખાઈનું જ છે.'
રાજા નવાઈ પામ્યો; પરંતુ પછી સુબુદ્ધિએ બધી હકીકત પહેલેથી માંડીને કહી, તથા તેને ખાતરી કરાવી આપી કે, એ પાણું પેલી ખાઈનું જ છે.
રાજાને એ ઉપરથી બોધ થયો કે, સુંદર વસ્તુ જોઈને મહિત થવું, તેમ જ નઠારી વસ્તુ જોઈને ઘણા કરવી એ બંને વાનાં અવિવેકમૂલક છે. પદાર્થ માત્ર પરિવર્તનશીલ છે, અને તેમને સારા અથવા માઠા પર્યાય કાયમી નથી.
[જ્ઞાતા. ૧-૧૨]
