________________
૧૩૪
શ્રી મહાવીરકથા
ોઈ નવાઈ પામી, તેવા હથિયારની કામના કરતા ચમરેદ્ર જીવ લઈને નાઠે અને ‘હે ભગવન્! તમે મારું શરણુ છે!” એમ મેટલને મહાવીરના ચરણની વચ્ચે પડયો.
*
તે જ વખતે દેવરાજ શક્રને વિચાર આવ્યા કે, કાઈ અરિહંતાદિ પરમપુરુષોના આશરે લીધા વિના આ અસુરરાજ આટલે ઊંચે આવી શકે નહીં. માટે મેં ફેકેલા વજ્રથી તે અરિહંતાાદને કાંઈ અપરાધ ન થાય તે મારે જોવું જોઇ એ. એમ વિચારી, અવિધજ્ઞાનથી જોતાં તેણે મહાવીરને જોયા. એટલે તરત જ, મા તા!' એમ ખેલતા, પાતે ફેકેલા વજ્રને પાછું પકડવા તે ઉત્તમ દિવ્ય દેવગતિથી દાડયો, અને મહાવીરથી માત્ર ચાર આંગળ છેટે રહેલા વજ્રતે તેણે પકડી પાડયું. પછી ભગવાનને સત્ય હકીકત નિવેદિત કરી, તેમની ક્ષમા માગી, ચમરેદ્રને નિર્ભય થવાનું આશ્વાસન આપી, તે પાછા ચાલ્યે। ગયા. ચમરેદ્ર પણુ મહાવીર ભગવાનની સ્તુતિ કરી વિદાય થયા.
મહાવીર ત્યાંથી નીકળી ભાગપુર આવ્યા. ત્યાં માહે નામના ક્ષત્રિયે તેમને ખજૂરીની સેટી વડે ખૂબ માર માર્યો, એટલી હકીકત નોંધાયેલી મળે છે. ત્યાંથી તે નદીગ્રામ આવ્યા. ત્યાં તેમના પિતાના મિત્ર નદીએ તેમને ઠીકઠીક સત્કાર કર્યાં. ત્યાંથી નીકળી મહાવીર મેઢક ગામે આવ્યા. ત્યાં એક ગેાવાળે વાળ આમળીને બનાવેલી વાધરીથી તેમને ખૂબ ટકાવ્યા, २ એમ નેધાયું છે. ત્યાંથી નીકળી મહાવીર કૌશાંબી નગરીએ આવ્યા. તે વખતે પાષ માસની કૃષ્ણે પ્રતિપદા (વદ પડવેા ) હતી. મહાવીરે તે દિવસે પાર પડવે અશક્ય એવા એક નિયમ ગ્રહણ કર્યાં .
૧. દર્શન કરવા આવેલા સનત્કુમારે, તેને વાર્યાં,
૨. કુમ્ભાર ગામની જેમ ઈંદ્રે આવી તેને વાર્યાં.
