________________
૨૧૭
દુહા.
જીવનન’દ સુણી કહે, સુષુિ તુ... તારી વાત; હાસ્યે સુત સેહામણેા, પૂરણ ગુણઅ ખિયાત. પતિ ઉગતા જીવાં સુણો, હુએ હરખ મન માંહિ; ગરભ વડે સુકૃત કરે, ગેરી ઘણું ઉછાંહિ. દાહલા જે મન ઉપજે, પૂરે તે તતખેવ; પૂન્ય પસાયે તેહના, સુરે સારે સેવ, નવ માસે પૂરણ હુએ, પ્રસગ્યેા પુત્ર રતન; લક્ષણ બત્રીસે શે।ભતા, કરવાં કેડિજતન્ન, દિન દિન ચંપક તરૂ પરેડ, વધતે દેહી વાંન; માતાપિતા દીધુ' વિસે, હેમરાજ અભિધાન, સુંદર સુત સાહામણા, બુદ્ધિ તણેા પરગાસ; તાત ભણાવે ભાવસ્યું, સીખે સુત અભ્યાસ. એક દિન સુનિવર પેખિયા, ઉપના ભાવ અપાર; હેમરાજ મન હરખ સ્યું, મુનિ વઢે ધરી પ્યાર. મુનિ વદી ડેમ આવીયા, આખે પિતુને આમ; અનુમતિ આપે। તાતજી, સયમની અભિરામ.
હાલ ખીજી—દેશી અલબેલાની.
વાત કહે સુણ ન્હાંનડારે લાલ, તુ‘છે ખાલક વેસ, સુખકારી રે. ચેાગ તણી ગતિ દેાહિલી રે લાલ, તે તું કિમ સાધેસ. સુ॰ ! તા॰ ગા હેમ કહે હું નહિ રહે. ૨ લાલ, જાસું સાધુને સાથ; સુતા કાયા માયા કારમી રે લાલ, અસ્થિર એ સવિ થ; સુ॰ !! તા૦ ૫ ૨ તેહવે તિણિ ગામે તિહ્રાંરે લાલ,
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
૩
G
८
www.jainelibrary.org
