________________
૪૮
અતીતનાં અજવાળાં:
“શેઠજી ! મેં સાંભળ્યું છે આપ દાન દેતી વખતે કોઈને કંઈ પણ નથી પૂછતા ?'
હા, મહારાજ ! વાત તો સાચી છે. તેને માટે ચહેરો જોવાની કે પૂછવાની શી જરૂર છે? હાથની આકૃતિ તેની કે મળતા તથા હાથની રેખાઓ આપે આપ જ તેને પરિચય આપી દે છે. અને મેગ્યતા વગેરે જઈને આવશ્યકતા મુજબની વસ્તુ આપી
વિશળદેવે હાથમાં બને હીરાની વીંટીઓ લઈને કહ્યું કે, આપે આ કોને આપી અને શા માટે આપી?”
જગડુશાહ : “રાજન્ ! જેના હાથમાં મેં આ વીડીઓ આપી હતી તે મહાન વ્યક્તિ હતી. મેં વિચાર્યું, આ વ્યકિત કેઈ ખાસ વિપદમાં સપડાઈ ગયેલ છે. જેથી તેણે હાથ લંબાવ્યા છે. આને એક વખત એટલું આપી દેવું જોઈએ કે બીજી વખત તેણે માગવું ન પડે. અને તેનું કાર્ય પણ પૂરું થઈ શકે.”
વિશળદેવ ખૂબ જ પ્રસન્ન થયો. જગડુશાહનું સન્માન કર્યું તથા હાથીની અંબાડી પર બેસાડીને એમને આદર સહિત ઘેર: પહોંચાડ્યા.
–ઉપદેશતરંગિણી–૪૨.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
