________________
અતીતનાં અજવાળાં
અર્થાત્ જેના તન પર લટકતા કામળામાં કરોડો લીખા ખાદી રહી છે, મેલા—ગદા દાંતાની દુર્ગંધથી જેમનું મોઢું ભરેલું છે, લીંટ ને લીધે જેમનાં નસકોરાંના છિદ્રો ફૂંધાઈ જવાથી પાઠના ઉચ્ચારા ગણગણાટ જેવા થાય છે, જેમના માથાની ટાલ હાલી રહી છે તેવા ‘હેમડ' નામના ચાલ્યા આવે છે.’
'
સેવક ' (શ્વેતાંબર શ્રમણ ) જુએ
વામરાશિનું આ પ્રકારનું અપમાનભર્યું કથન સાંભળીને પણ આચાર્યનું મુખ શ્યામ ન થયું. આચાય તેને નિહાળીને સ્મિત ક્રૂરી ઊઠયા. તેની સમીપ આવીને તેમણે તેને ખભા હલાવતાં કહ્યું :
પંડિતપ્રવર ! શું આપ એટલું પણ નથી શીખ્યા કે વિશેષણના ઉપયોગ વિશેષ્ય પહેલાં કરવા જોઈ એ, હવેથી ‘ હેમડ - સેવડ ' નહિ પરંતુ ‘ સેવડ હેમડ' કહેો.’
'
પંડિત વામરાશિનું મસ્તક લજ્જાથી નમી પડયું'. આચાર્યની અદ્ભુત ક્ષમાથી તે પાણી પાણી થઈ ગયા.
Jain Education International
—પ્રાચિન્તામણિ. ૪/૧૬૨
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
