________________
અતીતનાં અજવાળાં
તરફ જે ને? કથારને એકીટશે તને જ નિહાળી રહ્યો છું. જ્યારે તું તે સાવ બેપરવા બની ગઈ છે.'
નજર ઊંચી કરીને મહારાજે જોયું તે મહારાણીનાં નયનમાંથી અશ્રુધારા વહેતી હતી. “આ આંસુ શાથી ? શા કારણે તું
વાત ઉડાવી દેતાં મહારાણીએ કહ્યું : “આંસુ ક્યાં છે નાથ! આપને તો એમ ભ્રમ જ થઈ ગયો છે.”
બારીમાંથી બહાર નજર કરી સમ્રાટે જોયું કે ગલીઓ શૂન્ય હતી. એ લાંબા માર્ગ પર માત્ર એક મુનિ જ ચાલી રહ્યા હતા. રાજાએ વિચાર્યું : “લાગે છે કે આ ગી રાણીને પ્રેમી હશે? હું પણ રાણીના પ્રેમમાં જ છું, પરંતુ આના તેજસ્વી રૂપ સામે મારું રૂપ તો દિવસના ચન્દ્ર જેવું ફિકકું લાગે છે. એક જ મ્યાનમાં બે તલવારે ક્યારેય પણ ન રહી શકે. આજે જ હું એને પરલેક પહોંચાડી દઈશ જેથી ન રહે વાંસ ન વાગે બાંસરી.'
“ક્યાં ચાલ્યા સમ્રાટ ? જરા વાત તો સાંભળે !” સમ્રાટને ડગલાં ભરતા જોઈ મહારાણીએ કહ્યું.
“હમણાં નહિ સુંદરી ! પછી ક્યારેક.” કહેતાં કહેતાં જ મહારાજ રંગ-ભવન છોડીને બહાર નીકળી ગયા. રાણી સ્તબ્ધ થઈને જોઈ જ રહી. રગમાં આ ભંગ શાથી પડ્યો એ ન સમજી શકી.
પધારે મહારાજ! સિંહાસન પર બિરાજે.” નહિ, નહિ. હમણાં હું સિંહાસન પર બેસી શકે તેમ નથી.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
