________________
અતીતનાં અજવાળાં
પ્રમદવનમાં હરિયાળી ભરપૂર હતી. ફૂલેની મધુર સુગંધ માદકતા પ્રસારી રહી હતી. બન્ને આમ્રવૃક્ષની નીચે એક આરામખુરશી પર બેઠાં. કેશાને ખુશ કરવા રથિકે એક તીર છોડયું. જે સીધું આમ્રફળ પર જ વાગ્યું. એ તીરને બીજા તીરથી, બીજાને ત્રીજાથી એમ એક પછી એક એવી રીતે વીંધ્યાં કે છેલ્લા તીરને છેડે તેના હાથમાં રહ્યો અને પરસ્પર છેડેથી જોડાયેલાં તીરની હરોળનું પહેલું તર આમ્રફળને સ્પર્શતું એક સળંગ રેખા બનાવી રહ્યું. સહેજ ઝટકો મારી તેણે ફળને ડાળીથી અલગ કરી દીધું અને કુશળતાથી એક પછી એક તીર જુદાં કરીને ફળ લઈ લીધું. કેશાને આમ્રફળ આપતાં તેણે વિચાર્યું કે તે મારી કલા અને સ્નેહથી પીગળી જશે અને પોતાની જાત મને સમર્પિત કરી દેશે. પરંતુ એની ઇચ્છા સફળ ન થઈ
કેશા તે મૂર્તિમંત કલા હતી. તેણે સસ્મિત કહ્યું : “થિક ! હવે જરા મારું કૌશલ્ય પણ જુઓ
તુરત જ તેણે દાસીઓને બેલાવી અને આજ્ઞા આપી. રાઈના દાણાને ઢગલે કરાવી તેના ઉપર એક સેય ઊભી રખાવી. સમયની અણી ઉપર ફૂલ-પાન ગેહવ્યાં અને એના ઉપર નૃત્ય શરૂ કર્યું. લાંબા સમય સુધી નૃત્ય ચાલતું રહ્યું પરંતુ આશ્ચર્ય એ હતું કે સંયથી ન તે કોશાના પગ વીંધાયા કે ન તે રાઈના દાણા અસ્તવ્યસ્ત થયા.
રથિકની આંખો આ અદ્ભુત કલા-કૌશલ્યને નિહાળીને અંજાઈ ગઈ. તેણે વિચાર્યું કે મારી કલા કશાની અદ્ભુત કલા સામે કંઈ જ વિસાતમાં નથી. હું મારું સર્વસ્વ તેના પર છાવર કરવા તૈયાર છું.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
