________________
मा
२३८
गुजराती भाषानी उत्क्रान्ति अभयदेव-देउ' (देव) 'वराउ' ( वराक) 'राउ' (राजा)
अणिसिद्धउ-(अनिषिद्धक )-नरजा०. प्रथमा अने नितीवित 'माहप्पु' (माहात्म्य), मणु (मन) पमाणु (प्रमाण)
नान्य० जा०. देवसरि- चंदु' (चांदो) 'भारु' (भारो) 'कुमारु'
( कुमार )-नरजा०. 'नाणु' (ज्ञान) — चरणु' ( चरण-चारित्र ) संमत्तु
( सम्यक्त्व ) नान्य० जा०. हेमचंद्र-'सायरु' (सागर) दुमु (द्रुम) वायसु (वायस) नरजा०.
'घरु' (घर) कजु (काज) बल (बल) नान्य० जा०. अहीं आ 'उ' प्रत्ययनो इतिहास लखवानुं प्रस्तुत नथी तो पण कहेवू जोईए के ते 'उ' प्रत्यय घणो प्राचीन छे. आगळ जणावेलां ललितविस्तरनां पद्योमा ए 'उ' प्रत्यय छूटथी वपरायेलो छे. एटले ते, विक्रमना पांचमा सैका जेटलो तो जूनो खरो.
'सो' चित्' वगेरे वैदिक प्रयोगोमां जे 'ओ' वपरायो छे ते ज, आ 'उ' ना मूळमां छे.
केटलाक प्रयोगोमां फक्त नरजातिवाळां नामोने 'ओ' प्रत्यय लागेलो छे. अभयदेव- अपवित्तओ', 'रोगहरो', 'समो'. देवमूरि- वक्खाणंतओ', 'सो', 'जो'. हेमचंद्र-जो', 'एहो', 'एसो'.
'उ' अने 'ओ' प्रत्ययना उपयोगनी सरखामणी करतां 'ओ' प्रत्ययनो उपयोग ओछो छे अने 'उ' प्रत्ययनो उपयोग तेना ( 'ओ'ना)
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
