________________
९३
शिला उपर एक चारणश्रमणने जोयो, ए चारणश्रमणे पोताना आखा शरीरनो भार एक पग उपर थंभाग्यो हतो - एटले ते एक पगे ज ऊभो हतो, पोताना बन्ने हाथ ऊंचा राखेला हता, ध्यान करतां तेणे पोतानी खुल्ली आंखो तीक्ष्ण सूर्यमंडळ सामे निश्चळ रीते ऊंची करी खोडी राखेल हती, ते एवो निश्चळ - अकंप्र हतो के तेनी सरखामणी कोई पर्वत साथे करी शकाय एवो ते चारणश्रमण प्रेतिमामां स्थित हतो. तेने जेतां ज खूब आनन्द थतां कुमारनां वाडां ऊभां थई गयां. कुमारे कनकचूडने कह्यं हे भद्र ! आ तरफ आव, आ महामुनिने वंदन करीने आत्मानां पापमळोने धोई नाखीए. विद्याधर बोल्यो - - बहु मारुं भले, आवुं छु, पछी ते बन्ने सुनिनी पासे गया, विनय साथै प्रणाम कर्या, मुनिए पण तेमनी योग्यता जाणी ध्यान पूरुं करी दीर्घं एटले कायोत्सर्ग पारी लीधो. पछी बधा उचित स्थाने बेठा. 'हजी सुधी पण आ लोको मूळगुणस्थानमा छे' एम धारीने साधु कहेवा लाग्या - हे महानुभावो ! आ संसार निस्सार छे छतां तेनो एक मात्र सार आ छे के, करुणायुक्त अन्तःकरणवाळा वीतराग पुरुषोए जे धर्मनो उपदेश कर्यो छे तेने आचरणमां मूकवा प्रयत्न करवो. ए धर्मनुं
१ आ चारणश्रमण आकाशमां उडी शके एवी शक्तिवाळा होय छे. २ अमुक प्रकारना तपनुं नाम प्रतिमा छे, तेमां ध्यान करवा सारू बन्ने हाथ ऊचा करी सूर्य सामे जोईने निश्चळ उभा रहेवानुं होय छे. ३ अमुक समय सुधी शरीरनी कोई प्रकारनी ममता राख्या बिना ध्यानमा रहेबानी क्रिया कायोत्सर्ग ( काय-- शरीर-नो उत्सर्ग - त्याग ) कहेाय छे.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
