________________
૧૦૧
હતી. પછી અમદાવાદથી શ્રીમદ્ વવાણિયા-મોરબી ગયા હતા. ત્યાં લગભગ અઢી માસ સ્થિતિ કરી પુનઃ વૈશાખમાં ઇડર પધાર્યા હતા.
ઈડરથી પાછા વળતાં શ્રીમદ્, નરોડા ગામમાં મુનિઓ હતા ત્યાં પધાર્યા હતા. અમદાવાદથી પણ ઘણા મુમુક્ષુઓ ત્યાં આવ્યા હતા. બપોરે બાર વાગ્યા પછી બધાએ જંગલમાં જવું એવો ઠરાવ થયેલો તે પ્રમાણે મુનિઓ ગામની ભાગોળે રાહ જોઈને ઊભા હતા. એટલામાં શ્રીમદ્ બીજા મુમુક્ષુઓ સાથે ત્યાં આવ્યા. આવા તાપમાં મુનિઓના પગ દાઝતા હશે એમ કહી, પોતે પણ પગરખાં કાઢીને અડવાણે પગે ચાલવા લાગ્યા. ગીષ્મનો પ્રખર તાપ અને રેતાળ જમીન છતાં શ્રીમદ્ ધીરે ધીરે શાંતિથી ચાલતા હતા. મુનિશ્રી લલ્લુજી તે વખતનું તાદશ ચિત્ર આલેખે છે - “તે દેખી ઘણા માણસોને આ જ્ઞાનીને દેહની સાથે કાંઈ સંબંધ નથી તેમ ચાલે છે એમ થોડી સમજણવાળા માણસોને પણ પ્રત્યક્ષ દેખાવ થયો. અને અમે સાત ઠાણા આમથી આમ અને આમથી આમ છાંયડો ખોળતા ખોળતા આમથી આમ કૂદકા મારીને પરાણે પરાણે થોડા થોડા છાંયડે ઊભા રહેતા ઊભા રહેતા ચાલ્યા ને દૂર એક વડવૃક્ષ હતું ત્યાં (શ્રીમદ્) પધાર્યા, - ત્યાં અમે પણ ગયા. ત્યાં કૃપાળુદેવ પધારેલ ને તેમના ચરણ સામું જોવાથી પગે સાવ રાતા વર્ષે લોહીની શેરો છૂટે તેવો દેખાવા લાગ્યો ને ફોલ્લા (ભંભોલા) પડ્યા તે દીઠા.
આ પ્રસંગે શ્રીમદે એક વચન એવું ઉચ્ચાર્યું કે હવે અમે સાવ અસંગદશામાં થઈને કોઈ પણ વચન ઉચ્ચારીએ નહિ તેવી દશા વર્તે છે. ત્યારે શ્રી દેવકરણજી મુનિ બોલી ઊઠ્યા, ‘તો પછી જ્ઞાનીની અનુકંપા અને દયા ક્યાં જશે?' ૧- ડૉ. ભગવાનદાસ મહેતા, “અધ્યાત્મ રાજચંદ્ર', ત્રીજી આવૃત્તિ,
પૃ.૭૦૦
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
