________________
માધિ મે. ૭ હેલા મારવણીની કથા.
કહીયે લેવાં સાંમરે, સુંદર લહાં સરાપકરતા તે કોડ મરૂ, માહા કહો કરી જ; ટેલે મારૂ ઊમહો, કે હાય રહીજ.
ના હેવાં તે ડાંભિજા, બાધા ભુષ મરાંહ; જાસાં સેલારે સાસરે, હરીયા મુંગ ચરાંહ. કરતા રહે નિવારી, હલ ફલ લાગી કાય; ઉના ડાંભ દિવાડિસાં, ડભતડી મર જાય. બધું વડર છાંહડી, નીરૂં નાગર વેલ; ડાંભ સંભાલ્લુ હાથનું, ચોપડસું ચ પેલ. કરતા માલવણી કહે, સાંભલ બેલાં સાચ; તાતો લેહડે જે લગે, તે મુજ માને વાચ
અથ વાત, ઈસા વચન કરહાનું કહેને માલવણી ઘરે આવા ઢોલેજ કરહે જે કરડે કુડે મને ડાવા લાગો, તરે લેજીનું ફિકર ઉપની પુંગલનગર જાણે છે, ને કરહે તે છેડે હુ ઈમ વિચારને ટેલેંજી લેહાર તેડાયા અજ ડાંભ દિવાડણ, તિણુ સમે લેહારે લેહ તાતા કીયા રાતા લાલ કરીને હાથમે ઝાલેને ડાં દેણ લાગા તિણુ સમ માલવણી આએ ને કુંવરજીનું કહણ લાગી રિષે કઈ કરહાનું ડાભે મતી ઈણ નગરીમે સગલાઈ અજાણ પુરષ છે માલવણું કહે છે થે કારી મે સમજે નહી ? કહું તિમ કરે;
અથ દૂા. ઢાલા હાંકા બાપ, છે કહાં હદે વગ; જ સર સે પડે હવે, તે ગાધડ દીજે દગ. ૨૬ ગાધહ દાધે દુષ , સાસુ ક વચન
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
