Guruvani 3

SR No.: 004820
Original Sutra Author: N/A
Author: Jambuvijay
Publisher: Jinendraprabhashreeji
Total Pages: 228
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati & Religion
File Size: 10 MB

Page 84

પવિત્ર કરતી. તે અહોભાવથી તે સંતના ગુણોનું કીર્તન કરતી. જીવન વેશ્યાનું હતું પણ વિચારધારા સંત જેવી હતી. પોતાની જાતને હંમેશાં નિંદતી. હું કેવી કમભાગી છું? રોજ અનેક વિટપુરુષોને મારે સંતોષવાના. મારા દેહનું લિલામ કરવાનું. સતત પાપમય પ્રવૃત્તિમાં ડૂળ્યા રહેવાનું. જ્યારે સંત કુટિરમાં રહેતા સંતપુરુષ વેશ્યાની નિંદા કર્યા કરતા. કેવી હલકી સ્ત્રી છે, જે કાંઈ લાજ-શરમ? સવારથી ઉઠે ત્યારથી પુરુષોના સંગમાં જ રમ્યા કરવાનું. કેવું નિંઘ જીવન છે આનું ! હું કેવો સદ્ભાગી છું. સવારથી ઉઠું ત્યારથી ભગવાનના ભજનમાં જ રહેવાનું. કોઈ પાપકાર્ય કરવાનું નહીં. આમ સ્વપ્રશંસા અને પરનિંદામાં તેનો આખો દિવસ પસાર થતો. જે કોઈ મળવા આવે તેની પાસે પણ વેશ્યાના જ દોષો વર્ણવ્યા કરે. સંતના ખોળિયામાં જીવન સંતનું હતું પણ વિચારધારા સાવ હલકી હતી. સમય વીત્યો... બન્યું એવું કે સંત અને વેશ્યા બન્ને એક જ દિવસે મરી ગયા. સંતની પાલખી અને વેશ્યાની નનામી તૈયાર થઈ. સંતની પાલખીને ફૂલોથી શણગારવામાં આવી અને વેશ્યાની નનામીને કોઈ ઉપાડનારા નથી. જીવ લેવા આવેલા યમદૂતો યોગીના જીવને નરક તરફ લઈ જાય છે અને વેશ્યાના જીવને સ્વર્ગ તરફ. આ જોઈ યોગીનો જીવ બોલી ઉઠે છે કે તમે ભૂલા પડયા લાગો છો નરકમાં જવા યોગ્ય તો આ વેશ્યાનો જીવ છે. હું તો યોગી હતો – યમદૂતો કહે છે કે ભાઈ ! તું તો શરીરથી સંન્યાસી હતો પરંતુ તારા મનમાં શું હતું ? તું ગુણષી હતો. પરનિંદક હતો. જ્યારે એ વેશ્યા તો તારા સંન્યાસી જીવનમાં જે શાંતિ અને અપૂર્વ આનંદ હતો તેને પામવા માટે વિચારોમાં ખોવાયેલી રહેતી હતી ! રાત્રે જ્યારે તું ભજન ગાતો અને પ્રાતઃકાળમાં મધુર મંગલ શ્લોકો ગાતો ત્યારે વેશ્યા પ્રભુમય બની જતી. ભાવવિભોર બની પોતાના કુકર્મો પર આંસુ વહાવતી. તે સંન્યાસી હોવાના અંહકારને પુષ્ટ કરતો હતો જ્યારે બીજી બાજુ વેશ્યા પોતાના પાપી જીવનના પશ્ચાત્તાપથી વિનમ્ર બનતી હતી. તેના ચિત્તમાં ન હતો અહંકાર, ન હતી વાસના. મૃત્યુ સમયે તેનું ચિત્ત પરમાત્માની પ્રાર્થનામાં લીન હતું. સંન્યાસી મૌન બની ગયો.