________________
KO
આવી જ ગયો એ માનવું હિતાવહ નથી. ધર્મ એ ચિંતામણી રત્ન સમાન છે. ગુણો રૂપી ઝવેરાત જેની પાસે હોય તે જ તેને પ્રાપ્ત કરી શકે છે. પેલા રબારી પાસે ચિંતામણી રત્ન હતું પણ તેને તેની કિંમત સમજાતી નથી. જયદેવે રત્નને આરાધવાની વિધિ સમજાવ્યાં છતાં રબારીની પાસે તે ટકે તેમ લાગ્યું નહીં. થોડો સમય જયદેવ ભરવાડની પાછળ-પાછળ ચાલે છે. જો તો ખરો કે આ આની આરાધના કેવી રીતે કરે છે ! ભરવાડ તો રત્નને કહે છે કે અરે ઓ ! ચિન્તામણી એક વાત માંડ, આપણો રસ્તો ખૂટે... રત્ન કાંઈ બોલતું નથી. અંતે ભરવાડે થાકીને કહ્યું કે કાંઈ નહીં, તે વાત ન માંડે તો હું માંડું છું તે તું સાંભળ.. અને મને જવાબ આપ.. ભરવાડે કહ્યું કે બોલ એક હાથનું મંદિર અને ચાર હાથના દેવ તેનો જવાબ શું ? રત્ન કાંઈ બોલતું નથી આ તો મારી વાતમાં હોંકારો યે ભરતું નથી. નક્કી પેલા માણસે મને છેતરવા માટે આવું બતાવ્યું લાગે છે. હું તો એક ટંકે ભૂખ્યો ન રહી શકું. આ તો ત્રણ દિવસ ભૂખ્યો રાખીને મને મારી જ નાખે ને ! મારે તો ખાધા વિના ન ચાલે. આવા પથરાને કોણ પૂજે. એમ વિચારી તેણે તે રત્ન બકરીના ગળામાંથી કાઢીને ફેંકી દીધું. જયદેવ ધીમે ધીમે પાછા આવતો હતો તેણે આ જોયું. તેણે તે લઈ લીધું. ઘેર આવ્યો. અક્રમ પૂર્વ આરાધના કરી. તેનો અધિષ્ઠાયકદેવ પ્રસન્ન થઈ ગયો. જયદેવે ઈચ્છિત વસ્તુની માંગણી કરી.. ખૂબ ધન મેળવ્યું. લોકોને ખૂબ દાન આપ્યું. અને સુખી-સુખી થઈ ગયો.
રે માનવ.... ! બાળપણમાં તું વિષ્ટામાં રમતો ભૂંડ હતો... યુવાનીમાં તું કામવાસનાનો ગધેડો થયો. ઘડપણમાં તું ગળીયા બળદ જેવો થયો... તો તું મનુષ્ય કયારે થઈશ ?
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
