________________
૧૭ મા-બાપની વેદના જોવાની ક્યાં ફૂરસદ હતી? આખરે એક નારીની ખાતર મા-બાપ, ધન-વૈભવ, આબરૂ બધું નેવે મૂક્યું. બધા જ સુખોનો ત્યાગ કરી નટ બને છે. ગામડે-ગામ ફરી લોકોનું મનોરંજન કરે છે. દોરડા પર જ કેવળજ્ઞાન
એક દિવસ કોઈ નગરમાં આવ્યા છે. ત્યાંના રાજાને ખેલ બતાવી રહ્યા છે. રાજા-રાણી ઉત્સુકતાથી ઈલાચીનો ખેલ જોઈ રહ્યાં છે. જાનના જોખમે ઈલાચી દોરડા પર નાચી રહ્યો છે. નીચે પેલી નટડી ઢોલ બજાવી રહી છે. રાજાની નજર ઈલાચીના નૃત્યના બદલે નટડીના રૂપ પર છે. નટડીને જોઈને રાજા તેમાં મોહિત થાય છે. રાજાના મનમાં વિચાર જન્મે છે કે ઈલાચી થાકી જાય, નીચે પડે અને મરી જાય, તો જ આ નટડી મને મળે. આ દુષ્ટ ભાવનાને લીધે તે ઈલાચીને જુદાં-જુદાં કારણો બતાવી ફરી-ફરીને ખેલ કરવા કહે છે. ઈલાચી ફરી ફરી વાંસના દોરડા પર ખેલ કરે છે. વાંસના દોરડા પર નાચતાં-નાચતાં અચાનક જ તેની નજર સામેના મકાન પર પડે છે. એક જુવાન સુંદરી એવા જ એક તેજસ્વી યુવાન મુનિને ભાવપૂર્વક વહોરાવી રહી છે. મુનિ પોતાનાં ખપ પુરતું વહોરીને વધારે લેવાની ના પાડે છે અને સુંદરી આગ્રહપૂર્વક વહોરાવી રહી છે. મુનિ નીચી નજરે ઉભા છે. આવું પાવનકારી અને નિર્વિકારી દૃશ્ય જોઈને ઈલાચીની આંખ ઉઘડી જાય છે. પોતાના વિકારી કાર્યને જોઈને એના મનમાં મંથન જાગે છે. ઓહ ! ક્યાં આ મહામુનિ અને
ક્યાં હું? એક નટડી પરના મોહે હું ક્યાં આવી ચડયો? મા-બાપ, ઘર-બાર બધું છોડી દીધું. અને એજ નટડીમાં આ રાજા પણ મુગ્ધ બન્યો છે. હું રાજાના દાનની રાહ જોઉં છું. અને રાજા મારા મરવાની રાહ જુએ છે. આ સંસાર કેવો સ્વાર્થી છે ! આ વિચારધારાએ ચડતાં-ચડતાં પશ્ચાત્તાપના અગ્નિમાં સર્વે કર્મો બળીને ભસ્મીભૂત થઈ જાય છે. દોરી પર જ કેવળજ્ઞાન થાય છે. દેવો આવે છે ને મુનિવેશ આપે છે. અને પછી દેશના દ્વારા રાજા-રાણી અને નટડી ત્રણે પ્રતિબોધ પામે છે. પહેલાં આંખ પરના અસંયમે પતન પામ્યા અને પછી આંખ પરના સંયમે છેક કેવળજ્ઞાન સુધી પહોંચી ગયા. કાનનો અસંયમ
આંખ શા માટે મળી છે? જાણો છો ? ભગવાનનું મુખ જોવા, નહીં
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org