________________
૧૭૨
હું ક્રોધ અગ્નિથી બન્ય, વળી લેભ સડયે મને ગળે માનરૂપી અજગરે. હું કેમ કરી ધ્યાવું તને? મન મારૂં માયાજાળમાં મેહન ! મહા મૂંઝાય છે, ચડી ચાર ચાર હાથમાં ચેતન ઘણો ચગદાય છે. ૫
મેં પરભવે કે આ ભવે, પર હિત કાંઈ કર્યું નહિ, તેથી કરી સંસારમાં, સુખ અલ્પ પણ પાપે નહિ, જન્મો અમારા જિનજી, ભવ પૂર્ણ કરવાને થયા, આવેલ બાજી હાથમાં. અજ્ઞાનથી હારી ગયા. હું
અમૃત ઝરે તુજ મુખરૂપી. ચંદ્રથી તે પણ પ્રભુ ! ભીંજાય નહિ મુજ મનન અરેરે! શું કરું હું તો વિભુ ? પત્થર થકી પણ કઠણું મારું મન, ખરે ક્યાંથી કવે ? મર્કટસમાન આ મન થકી, હું તે પ્રભુ હાર્યો હવે. ૭
ભમતાં મહાભવ સાગરે પાપે પસાથે આપના, જે જ્ઞાનદર્શન ચરણરૂપી, રત્નત્રય દુષ્કર ઘણાં, તે પણ ગયા પ્રમાદના વશથી પ્રભુ ! કહું છું ખરૂં, કેની કને કિરતાર ! આ પોકાર, જઈને હું કરું ? ૮
ઠગવા વિભુ ! આ વિશ્વને વૈરાગ્યના રંગે ધર્યા, ને ધર્મના ઉપદેશ રંજન લેકને કરવા કર્યા, વિદ્યા ભયે હું વાદ માટે, કેટલી કથની કહું ? સાધુ થઈને બહારથી દાંભિક અંદરથી રહું. હું
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
