________________
પંડિત-સૂત્ર
૧૨૯ (૨૦૨) વત્થાનભ્રંવારં, સ્થિમજ સયાજિક अच्छान्दा जे न भुंजन्ति, न से चाइ ति वुच्चई ॥३॥
(તા૦ ૨ ૦ ૨, ૩) ૨૦૧. જે પરવશ પડેલો મનુષ્ય વસ્ત્રો - સારાં સારાં કપડાં, સારાં સારાં સુગંધી તેલો અને અત્તરો, સુંદર સુંદર ઘરેણાં, ઉત્તમોત્તમ પલંગો અને મનગમતી મનોહર સ્ત્રીઓ - એ બધાને માણવાની - ભોગવવાની - ઈચ્છા છતાં ય પરવશતાને કારણે ભોગવી શકતો નથી અર્થાત્ સારાં સારાં કપડાં પહેરવાનું મન તો છે, સારાં સારાં સુગંધો સુંઘવાનું મન તો છે, સારાં સારાં ઘરેણાં પહેરવાનું મન તો છે, સારા સારા પલંગો ઉપર સૂવાની ઉત્સુક્તા ય છે અને સુંદર સુંદર સ્ત્રીઓને ભોગવવાની તીવ્ર લાલસા પણ છે, છતાં પોતાની પરવશતાને લીધે જે મનુષ્ય એ બધું ભોગવી શક્તો નથી, અને નહિ ભોગવી શકતો હોવાથી બહારથી ‘ત્યાગી' જેવો જોકે દેખાય છે ખરો, પણ તેવો મનુષ્ય ખરેખર ત્યાગી ન જ કહેવાય. (૨૦૨) ડા પાને તુ ય પાળે,
તે મત્ત ઘાસફૂસવો ! उन्वेहई लोगमिणं महन्तं, बुद्धो पमत्तेसु परिव्वएज्जा ॥४॥
_ (सूत्र० श्रु० १ अ० १२ गा० १८) ૨૦૨. બુદ્ધ - જ્ઞાની – પુરુષે આ આખા ય લોકમાં રહેનારા નાનાં પ્રાણી તરફ અને મોટા પ્રાણો તરફ આત્મવત્ વર્તવું જોઈએ અર્થાત તમામ પ્રાણોને પોતાના આત્માની જેમ જ જોવા જોઈએ, અને આ આવડા મોટા લોકનું બરાબર નિરીક્ષણ કરવું જોઈએ, તથા પ્રમત્તો
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
