________________
૧૧૨
મહાવીર વાણી (૭૨) દેદ રણ ૪ મિયં જાય,
मच्चू नरं नेइ हु अन्तकाले । न तस्स माया व पिया व भाया, कालम्मि तम्मंसहरा भवन्ति ॥७॥
(૩૦ ૩૦ ૨૩, ૧૦ ર૪,રર) ૧૭૨. જેમ સિંહ હરણને પરાણે પકડીને ખેંચી જાય છે તેમ જ મૃત્યુ અંતકાલે મનુષ્યને ઢસડી જાય છે. એ વખતે માતા, પિતા કે ભાઈ વગેરે કોઈ પણ, તે મૃત્યુ દ્વારા ઢસડાતા પ્રાણીના દુઃખમાં જરા પણ ભાગ પડાવી શકતાં નથી કે પોતાનું થોડું ઘણું આયુષ્ય આપીને તેને બચાવી શકતાં નથી. (१७३) जमिणं जगई पुढो जगा, कम्मेहिं लुप्पन्ति पाणिणो । सयमेव कडेहि गाहई, नो तस्स मुच्चेज्जऽपुट्ठयं ।।८।।
(સૂત્ર શ્ર૬, ૨, ૪, પ૦૪) ૧૭૩. આ સંસારમાં જે આ જુદાં જુદાં પ્રાણીઓ છે તે બધાં ય પોતપોતાનાં કમોને લીધે - સારા માઠા સંસ્કારોને લીધે જ દુઃખી થાય છે. જે કમ પોતે જ કર્યા છે - જે સંસ્કારોની છાપ પોતાનામાં જ ઊઠવા - પડવા દીધી છે, તેમને ભોગવ્યા વિના - અનુભવ્યા વિના છુટકારો જ નથી. (૨૭૪) સાસણ રીરન્સિ, ડું નવમાનદં पच्छा पुरा व चइयव्वे, फेणबुब्बुयसंनिभे ॥९॥
(ર૦ ૦ ૨૧, ૦૨૨) ૧. આ શરીર પાણીના ફીણમાં ઊઠતા પરપોટા જેવું નાશવંત
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
