________________
અશરણ-સૂત્ર
॥૨૧॥
असरण सुत्तं
(૧૬૬) વિત્ત વસવો ય નાડ્યો, તું વાતે સરળ તિ મનરૂં । તે મમ તેવુ વિ ઞ ં, નો તાળું સરળં ન વિન્નરૂં શા (મૂત્ર શ્રુ૦ ૨, ૪૦ ૨, ૩૦ ૩, ૦ ૨૬)
॥ ૧૫ ॥ અશરણ-સૂત્ર
૧૬૬, અજ્ઞાની` મનુષ્ય પોતાની પાસેનાં ધન અને પશુઓને તથા પોતાના નાતીલાઓને-એ બધાંને પોતાના શરણરૂપ માને છે અર્થાત્ એ એમ સમજે છે કે એ બધાં પોતાના બચાવનાં સાધનો છે, એટલું જ નહિ પણ તે એટલે સુધી માને છે કે, ‘એ બધાં મારાં જ છે’ અને ‘તેઓમાં પણ હું જ ઓતપ્રોત થઈ ગયો છું,' પરન્તુ જ્યારે કોઈ સંકટ આવી પડે છે ત્યારે એ બધાંમાંથી કોઈ એક પણ તેને અજ્ઞાની મનુષ્યને શરણરૂપ થતું નથી - તેની વારે આવી શક્યું નથી. કહેવાનું તાત્પર્ય એ છે કે અજ્ઞાની મનુષ્ય જ્યારે ભયંકર રીતે બિમાર પડે છે વા જ્યારે મોતના મુખે સપડાય છે ત્યારે ધન ધનને ઠેકાણે પડ્યું રહે છે, પશુઓ પશુઓને ઠેકાણે પડ્યાં રહે છે અને નાતીલાં પણ પોતપોતાના સ્થાને પડ્યા રહે છે - એવે વખતે તેને કોઈ ક્શી પણ સહાય પહોંચાડી શકતું નથી.
(૪૬૭) નાં ટુવસ્તું ના ટુવવું, તેનાપ્તિ મળ િયો। अहो दुक्खो हु संसारो, जत्थ कीसन्ति जन्तवो ॥ २ ॥
૧૦:
Jain Education International
(૩ત્તરા૦ ૪૦ ૨૧, ૦ ૨૬)
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
