________________
[ ૩૧
પ્રાચીન સંસ્કાય મહોદધિ ભાગ-૨
ધુરે મયગલ મલપતે દેખે, બીજે વૃષભ વિશાલ ત્રીજે કેસરી લક્ષમી ચેાથે, પાંચમે ફુલની માલ. ગિળ ચંદ સૂરજ ધ્વજ કલશ પદમસર, દેખે એ દેવ વિમાન રયલ રેલ રયણાયર રાજે, ચૌદમે અગ્નિ પ્રધાન. ગિ આનંદભર તવ જાગી સુંદરી, કંથને કહે પરભાત, સુણીય વિપ્ર કહે તુમ સુત હશે, ત્રિભુવન માંહે વિખ્યાત. ગિ અતિ અભિમાન કી મરીયંચ ભવે, ભવી જુઓ કમ વિચાર તાત સુતા વર તિહાં થયા કુંવર, વલી નીચ કુલે અવતાર. ઈણ અવસર ઇંદ્રાસન ડેલે, નાણે કરી હરિ જય; માહણ કુખે જગગુરૂ પેખે, નમી કહે અઘટતું હોય. ગિ, તક્ષણ હરિણ ગમેલી તેડાવી, મેકલીયે તેણે ઠાય; માહણ ગર્ભ અને ત્રિશલાને, બિહુ બદલી સુર જાય. વલી નિશીભર તે દેવાનંદા, દેખે એ સુપન અસાર જાણે એ સુપન ત્રિશલા કર ચઢિયા, જઈ કહે નિજ ભરતાર. કંત કહે તું દુઃખ હર સુંદરી, મુજ મન અરિજ હોય; મરૂ સ્થલ મહે કલ્પદ્રુમ દીઠે, આજ સંશય ટો સેય. ગિ.
-: ઢાલ બીજી – નયર ક્ષત્રિયકુંડ નરપતિ, સિદ્ધારથ ભલો એ આણ ન ખડે તસ કેયકે જગ જસ નિર્મલ એ, તસ પટ્ટરાણ ત્રિશલા સતી કુખે જગ પતિ એ; પરમ હર્ષ હિયડે ધરી ઠવિયા સુરપતિ એ. સુખ સજઝાયે પોઢી દેવી, તો ચઉદ સુપન લહે એક જાગતી જિન ગુણ ગાવતી, હર્ષતી ગહગહે એ; રાજહંસ ગતિ ચાલતી, પિયુ કને આવતી એક પ્રહ ઉગમતે સુરકે, વિનવે નિજ પતિ એ. વાત સુણી રાય રંજિઓ, પંડિત તેડીયા એ તેણે સમે સુપન વિચારવા, પુસ્તક છોડયાં એક બેલે મધુરી વાણુકે, ગુણનિધિ સુત હોશે એક સુખ સંપત્તિ વધશે, સંકટ ભાંજશે એ. પંડિતને રાય તોષીયા, બરછી દયે ઘણી એ, કહે એહ વાણી સફલ હેજે, અમને તુમ તણી એ
Jain Education International 2010_05
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
