________________
શ્રી મહાવીર
દૈવી સત્તાથી, વૃક્ષલતા વનકુંજના પ્રફુલ્લ પત્રપુંજથી વૃદ્ધિ પામી વિપુલ થયેલી વસંતઋતુનો પ્રસવ કર્યો અને તે સાથે પોતાનું પ્રચંડ સાહસ પ્રકાશતો, લલિત લલનાકુલના વદનકમલોને અનુસંધાન કરતો અને આનંદ વડે નૃત્યકેલી કરતો રતિપતિ પણ પ્રગટ થયો. પોતાના અનુપમ સૌંદર્યની ભૂરકીથી વિશ્વને વિમોહિત કરતી અનેક સુભગ રમણીઓએ પ્રભુની આસપાસ રાસમંડળની કેલી જમાવી. વિવિધ હાવભાવ, નવનવા દૃષ્ટિભાવ અને મોહક અંગવિક્ષેપથી તેઓ પોતાનો સુરતસંકેત વિસ્તારવા લાગી. વિવિધ મિષથી પોતાના અંગ વસ્ત્રને ચલિત કરી અને શિથિલ થયેલા કેશપાશને સુદૃઢ કરવાના બ્હાને ભુજાઓને ઊંચી કરી, પ્રભુને વિમુગ્ધ કરવાની જાળ બિછાવવા લાગી. કોઈ બાળાઓએ મન્મથના વિજયી મંત્રાસ્ત્ર જેવું દિવ્ય સંગીત છેડવા માંડ્યું અને કોઈ પ્રભુને ગાઢ આલિંગન આપી દીર્ઘ કાળના વિયોગજન્ય આતાપને શાંત કરવાની ચેષ્ટા કરવા લાગી. પરંતુ સંગમને ખબર નહોતી કે જે આત્મા ઉપર તે આ પોતાની બધી યુક્તિઓ અજમાવતો હતો, તે કોઈ સાધારણ સંન્યાસી કે સંસારથી ભાગી છૂટેલો ભીરુ મનુષ્ય નહોતો. સંસારની ઇન્દ્રજાળથી છેતરાવાની ભૂમિકા તો તેમણે ઘણા કાળ પહેલાં ઓળંગી લીધી હતી. વિષયોના સામર્થ્રોનો પરાજય તો તેઓ સંસારમાં જ સાધીને સાધુ થયા હતા. સંગમનું આખરે કશું જ વળ્યું નહીં. પ્રભુને ચલિત કરવાની તેની પ્રતિજ્ઞામાં તે આશાભગ્ન થયો. તેણે જોયું કે પ્રભુના ચિત્તનો એકે અંશ એવો નિર્બળ નથી
૭૮
Jain Education International 2010_03
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
