________________
જીવનવિસ્તાર
૪૫
કર્યા કરે છે અને તેમને હરકોઈ પ્રકાર તેમના હાલના અંધકારના પ્રદેશમાંથી ઘસડી લાવી, મૂર્તિપૂજાના પ્રકાશમાં લાવવા પ્રભુને સજળ નેત્રે યાચના કરે છે, તેવું કશું જ મહાવીર પ્રભુની ઉપદેશ-પ્રવૃત્તિમાં નહોતું. મૂર્તિના વિરોધીઓ પ્રભુને પ્રાર્થે છે કે “હે નાથ ! સીમલાથી માંડીને સેતુબંધ રામેશ્વર અને દ્વારકાથી માંડીને આસામના પૂર્વના ખૂણા સુધીની બધી મૂર્તિઓને આ ક્ષણે જ દરિયામાં પધરાવી દો, તો જ હિંદુસ્થાનનું કાંઈક કલ્યાણ થાય તેમ છે, માટે હે પ્રભુ, હવે આ ગરીબ હિન્દની વહારે ચઢી ઝટપટ મારી ધારણાનો અમલ કરો.” જાણે હમણાં જ પરમેશ્વર આવી બેવકુફી ભરેલી પ્રાર્થનાઓ સ્વીકારી લઈ તેમનું ધાર્યું કરી નાખશે, એવા આવેશમાં જાણે કે પ્રભુની યોજનાને મદદ કરતા હોય તેમ તેઓ, બને તેટલી યુક્તિ-પ્રયુક્તિથી બે પાંચ જણને પોતાની પેઠે મૂર્તિપૂજાના વિરોધીઓ બનાવી લે છે; અને હવે થોડા જ વખતમાં આખો આર્યાવર્ત તેમને ભાસેલા સત્યનો અનુભવ કરી તેમને અનુસરનારો બની જશે એમ માની લે છે. છતાં જ્યારે પોતાના હૃદયનો રંગ કોઈને ચઢતો પોતે જોતા નતી, અને ઉત્સાહ વિનાના સાંઈના ટુ’ની પેઠે દુનિયાને ઠંડે કલેજે ચાલતી જુએ છે, ત્યારે તેઓ પોતાના આવેશમાં પ્રભુને પણ બે પાંચ ગાળો ચોપડી કાઢે છે, અને કહે છે કે પરમેશ્વરને પણ મહારાજ્ય ચલાવતાં આવડતું નથી. તેઓ માને છે કે પરમેશ્વરને પોતાના જેવા બે પાંચ સલાહકારીઓ હોત તો આટલું બધું અંધેર ભેગું થવા પામત નહીં.
Jain Education International 2010_03
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
