________________
૧૨૬
સુનંદા
સંવત્સરીના પવિત્ર દિવસે આશ્રમકન્યાઓએ ઉપવાસ કર્યા હતા - રોજની પ્રવૃત્તિ બંધ કરી, જિનેન્દ્ર ભગવાનના ગુણગાન ગાવા દેરાસરમાં એકઠી થઈ હતી. પ્રત્યેક બહેન પોતપોતાની શક્તિ અનુસાર નિવેદ્ય લઈ આવી હતી.
ગરીબ સુનંદા પાસે ફૂટી બદામ પણ નહોતી. એ પરિગ્રહથી તદ્દન અજાણી હતી. જિનેન્દ્રદેવના ચરણે ધરવા સારુ પોતાની પાસે, પોતાનું કહી શકાય એવું શ્રીફળ પણ નથી એવું ભાન થતાં એની આંખની પાંપણો સહેજ ભીંજાઈ.
ભીંજાયેલી આંખો પાલવથી લૂછી નાખી જયાં પોતાની આસપાસ નજર ફેરવે છે ત્યાં જ એનાં નાનાં બાળકો સાથે સુનંદાએ જયંતને ઊભેલો જોયો. જયંત અનાયાસે જ આજે આ આશ્રમના જિનચૈત્યમાં દર્શન માટે આવી ચડ્યો હતો.
વીતરાગ ભગવાનને ત્રણેક ખમાસમણાં દઈ સુનંદા મનમાં જ બોલી : “ભગવાન ! મુજ રંકનાં અણમૂલાં રત્નો નૈવેદ્યના રૂપમાં સ્વીકારજો ! આ બાળકો ભણીગણીને ભારે તપસ્વી બને, આપના શાસન અને સિદ્ધાંતનો નિસ્પૃહપણે પ્રચાર કરે એવી શક્તિ પૂરજો !”
એ જ વખતે આકાશમાં અણધાર્યો મેઘાડંબર જામ્યો અને સુનંદાને ‘તથાસ્તુ' સંભળાવવા માટે જ દેવદૂતની જેમ આવી ચઢયો હોય તેમ ભારે ગરવ સાથે પાણીની ધારાઓ વતી સંતપ્ત પૃથ્વીને તેણે તરબોળ બનાવી દીધી.
Jain Education International 2010_03
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
