________________
સુનંદા
૧ ૨૫
કર્યા છે. હવે તું આવી એટલે હું છૂટી થઈ જઉં છું. ચિંતા કરીશ મા !”
સુનંદાની આંખોમાં આભારનાં આંસુ ઉભરાયાં. એ કહેવા જતી હતી : “માતા ! તમને મેં બહુ હેરાન કર્યા - હું આપની સદા ઝણી છું.” એટલામાં તો આશ્રમની એક બીજી બહેન દોડતી દોડતી આવીને સુનંદાને કહેવા લાગી :
બહેન ! તમને માતા પ્રેમાનંદા બોલાવે છે.” સુનંદાએ આંખમાંનાં અશ્રુ લૂછી નાખ્યાં. તરત જ તે પ્રેમાનંદા પાસે પહોચી.
પ્રેમાનંદાએ કહ્યું : “સુનંદા ! હવે પર્યુષણ પર્વને બહુ દિવસ નથી રહ્યા. આજથી જ આપણે એ પર્વાધિરાજ પર્વના સ્વાગતની તૈયારી કરવી જોઈએ. ક્યારે-ક્યાં-કેવા પ્રકારની પૂજાઓ ભણાવવી અને સૂત્રવાંચનની વ્યવસ્થા કઈ રીતે કરવી તે આપણે નક્કી કરવાનું છે. ગઈ કાલે જ હું તને પૂછવાની હતી, હું પણ ભૂલી ગઈ.”
સુનંદા મનમાં બોલી : “પ્રેમાનંદાએ ગઈ કાલે પણ મને જોઈ હતી ? રોજ મને જોતી હશે ? જરૂર માતા દેવાનંદાનો જ આ પ્રતાપ હોવો જોઈએ ! માતા દેવાનંદા જ પોતાના ભક્તની વહારે આવ્યાં લાગે છે અને આટલા દિવસ એમણે મારા સ્વરૂપે મારીવતી આશ્રમનાં બધાં કામકાજ કર્યા લાગે છે !”
Jain Education International 2010_03
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
