________________
સુનંદા
૧૧૭
હતો. કઠોર સત્યનો સામનો કરવાનો પ્રસંગે ઉપસ્થિત થયો હતો.
પાછી આશ્રમમાં જઉં ત્યારે ?” સંતોષકારક જવાબ ન મળવાથી સુનંદાએ પાછાં પગલાં ભરવાનો વિચાર પણ કરી જોયો.
જે સાહસથી સુનંદા નીચે ઊતરી આવી હતી તે સાહસ મૂર્તિમંત બની જાણે ઠપકો આપતું હોય તેમ સુનંદાએ સાંભળ્યું.
“પાછી જઈશ તો ત્યાં પણ મેણાંટોણાં જ સાંભળવાં પડશે. એક વાર રજ વિના નીચે ઊતરેલી તું પાછી ફરશે તો કાયમને માટે તારો કોઈ વિશ્વાસ નહિ કરે, માટે સાહસ ભેગું થોડું વધુ સાહસ કરી નાખ !”
પણ બીજું કયું સાહસ કરવું તે સુનંદા નહોતી સમજતી. બાળક ગુસ્સે થઈને ઘરની બહાર નીકળી જાય અને તે પછી થોડી વારે માબાપ મનાવવા આવે એમ ઈચ્છે તેવી જ સુનંદાની અત્યારે સ્થિતિ થઈ હતી. જે આગળ જવાય કે ન પાછળ જવાય.
એટલામાં એક ઘોડેસ્વાર બરાબર એ ઓટલા પાસે જ આવીને ઊભો રહી ગયો. તેણે સુનંદાને જોઈ : “અત્યારના પહોરમાં આ
સ્ત્રી અહીં-નિર્જન સ્થાનમાં એકલી કાં બેઠી હશે ?” અસવારે પોતાના મનને પૂછ્યું.
સુનંદા એટલી બધી વિચારગ્રસ્ત હતી કે પેલો યુવક ક્યારે ઘોડા ઉપરથી નીચે ઊતર્યો અને પાસે આવ્યો તેની એને કંઈ ગમ ન પડી.
Jain Education International 2010_03
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
