________________
સુનંદા
મારી નિરુપાયતા હું કેવી રીતે વર્ણવું ? મોહને તજી શકી નહિ એટલે જ આ વસ્તુઓ આપની પાસે ધરી દઉં છું. હું સંસારના વમળમાં ઝુકું છું. હું જ્યાં હોઉં ત્યાં મારું રક્ષણ કરો.'
૧૧૬
આશ્રમથી માંડી તળાટી સુધીનો રસ્તો ઘણા વળાંક લેતો નીચે ઊતરતો હતો. તેથી સુનંદાને જરા વધુ વાર લાગી અને થાક પણ લાગ્યો. જેણે આશ્રમની બહાર કોઈ દિવસે ભાગ્યે જ પગ મૂક્યો હશે, તેને આજનો આ ભય અને સાહસથી ભરેલો શ્રમ વધારે કષ્ટમય લાગે એ સ્વાભાવિક છે.
તળાટીની અડોઅડ એક નાનું સરોવર હતું અને એમાં કમળો ખૂબ ઊગી નીકળ્યાં હતાં. સૂર્યનાં કિરણોમાં સ્નાન કરવાની તાલાવેલી લાગી હોય તેમ કમળો માથાં નમાવીને એકબીજાની આગળ જવાની હરીફાઈ કરતાં હતાં. સરોવરના કિનારે એક પીપળાનું વૃક્ષ હતું અને થડ ફરતો એક વિશાળ ચોતરો બાંધેલો હતો. સુનંદા અહીં થાક ખાવા બેઠી.
“નીકળી તો ખરી, પણ હવે ક્યાં જઈશ ?' એ પ્રશ્ન સુનંદાના મનમાં વધુ ઉગ્ર મંથન ચલાવી રહ્યો. “ક્યાં જઈશ ?” એમ નીકળતી વખતે જ થયેલું, પણ એ વખતે “નીચે પહોંચ્યા પછી જોઈ લેવાશે” એમ કહી મનને મનાવેલું, પણ હવે માત્ર તર્કનો આશ્રય નકામો
''
Jain Education International 2010_03
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
