________________
ગગનિ ચઢાવી રે વેગિ તરંગને, તલે ઘાલિજે રે પોત; ઝટઝટ ગુટઈ રે બંધન દોરનાં, જન લખ જોતાં રે જોત. એહવે ૬ નાંગર ઝડી રે દૂરિ નાંખીએ, ફૂલ તણાં જિમ બીટ; ગગનિ ઉલાળી રે હરિઈ પાંજરી, મોડિ મંડપ મીટિ, એહવે ૭ છુટે આડા રે બંધન થંભના, ફૂટઈ બહુ ધ્વજદંડ, સૂક વાહણ પણિ છોતા પરિ હુઈ, કુઆ-થંભ શતખંડ. હવે ૮ સબલ શિલા વિચિ ભાગાં પાટીયાં, ઊછલ જલ ગોટ; આશ્રિત દુઃખથી રે વાહણ તણો હુઓ, માનુ હદયનો ફોટ. અહ, ૯ તે ઉત્પાતિ રે પ્રલય પરિ હવે, લોક હુઆ ભયભાત; કાયર રોવે રે ધીર તે ધૃતિ ધરી, પરમેશ્વર સમરંત. એહવે ૧૦
ઇમ સાયર કોપે હુઓ, દેખી વાહણ વિલકખ; વિચિ આવી વાણી વદે, ઉદધિકુમાર તાલકખ. ૧ “વાહણ ! ન કીજે સર્વથા, મોટા સાથે ઝૂઝ, જો કીધું તો ફલ લહ્યું, મૂકઈ કાઈ અબૂઝ, ૨ તુજમાં કાંઈ ન ઉગર્યો, વહિ જાઈએ જલવેલ; હજી લગિ હિત ચાહિ તો, કરિ સમુદ્રસ્યું મેલ. ૩
સમુદ્ર-વહાણ સંવાદ
૫૬૩
Jain Education International 2010_02
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
