________________
२२०
श्री विजयानंदाभ्युदयम् महाकाव्यम् ।। केचित्स्तंबेरमाश्चेलु , जंगमाः पर्वता इव । मदनिर्झरधाराभि, र्लिप्तगंडस्थला: पथि ।। ५५ ॥
મદના ઝરણાઓની ધારાઓથી લેવાયેલ ગંડસ્થલોવાળા એવા કેટલાક હાથીઓ જાણે જંગમ પર્વતો હોય નહીં જેમ, તેમ માર્ગમાં ચાલવા લાગ્યા. चलदश्वखुरोत्खातां, धूलिं मूर्छा गतामिव । मदैश्चक्रुस्तदा शांतां, दययेव हि दंतिनः ।। ५६ ।। ' ચાલતા ઘોડાઓની ખરીઓથી ઉખડેલી, (અને તેથી જ) જાણે મૂછને પ્રાપ્ત થએલી એવી ધૂલિને હાથીઓ જાણે ખરેખર દયાથી હોય નહીં જેમ, તેમ (પોતાના) મદોથી તે વખતે શાંત કરવા લાગ્યા. गगनागतसप्ताश्वे, सैप्तिनां सप्तिनस्तदा । जयायेव द्रुतं चेलु, वियत्यूर्ध्वधृतांघ्रयः ।। ५७ ॥ - આકાશમાં આવેલા સૂર્યના ઘોડાઓને જીતવા માટે જાણે હોય નહીં જેમ, તેમ આકાશ તરફ ઊંચા ધારણ કરેલા છે પગ જેઓએ એવા ઘોડાઓ તે વખતે તુરત ચાલવા લાગ્યા. गजगारवैस्तत्र, मृदंगानां खायिते । रथानां वरचित्कार, वीणानां निस्वनायिते ।। ५८ ।। दृष्ट्वा मुदेव तं साधु , दासेरोऽपि जनवजैः । गत्यादृश्यत लीलाभि, जृत्यन्निव तदा पथि ।।५९ ॥ ॥ युग्मम्।।
. १. इभः स्तंबेरमः पद्मी ॥ इत्यमरः ।। २. भास्वाद्विवस्वत्सप्ताश्व ।। इत्यमरः ।। ३. हयसैंधवसप्तयः ॥ इत्यमरः ।। सपति सेनायां समवैति । 'षप समवाये' (भ्वा० प० से०) क्तिच् (३। ३। १७४) बाहुलकात्तिर्वा । इति स्वोपज्ञटीकायाम्।
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
