________________
१६६
श्री विजयानंदाभ्युदयम् महाकाव्यम् ।। न त्वं वचो मे विफलीकरोषि ।
रोषिद्विषद्वाथ कदापि लोके ॥ लोकेश लोकेश इतीलिकेशं ।
केशं लकेशं निजगाद वाणीम् ॥१४ ।।
હવે તે રાજા અને કરીને સમર્થ, એવા “લકા” નામની નગરીના રાજાને એવી રીતની વાણી કહેવા લાગ્યો કે, હે લોકોના સ્વામી! ક્રોધી વૈરીની પેઠે તું મારું વચન આ જગતમાં કોઈ પણ વખતે નિષ્ફલ કરતો નથી. वाणी गदित्वेति ययाच राजा ।
राजानमेनं तनयाय कन्याम् ॥ कन्यांशुलां तस्य महोत्पलास्यां।
लास्यांचितामाख्ययया सुवेणीम् ॥१५ ।।
એવી રીતનું વચન કહીને રાજાએ તે રાજા પ્રતે પુત્રને માટે, કન્યાઓમાં સુંદર તથા કમલ સરખા મુખવાળી અને નૃત્ય કરીને शोभीती मेवी तनी “सुपेडी" नभनी उन्या मागी. वेणीं विलोक्यात्र हि लजया ता ।
याता भुजंग्यः शुषिरे वयस्याः॥ यस्याः सुवेणी निजकन्यकां तां ।
कांतां ददौ तं तु मुदा लकेशः ॥१६ ।। આ જગતમાં જેની વેણીને (ચોટલાને) જોઈને ખરેખર
१. लोको विश्वे जने ॥ इति हैमः ॥ २. वेणी सेतुप्रवाहयोः ॥ देवताडे केशबंधे ॥ इति हेमः ॥ ३. शुषिरं वंशादिवाद्ये। विवरेऽपि नपुंसकम् ॥ इत्युक्तत्वात् ।।
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
