________________
ભલે તમે મોટા મહાત્મા કહેવાતા હો, પરંતુ મારે મન તમે મૂર્ખ છો, જડ છો, તમે કંઈ સમજતા નથી.”
આચાર્યદવ મૌન રહ્યા. સિદ્ધરાજનો રથ આગળ ચાલ્યો. આચાર્યદવ થોડું અંતર રાખીને ચાલવા લાગ્યા.
સિદ્ધરાજ આચાર્યદવ પાસે આવતો નથી. આચાર્યદવ સિદ્ધરાજ પાસે જતા નથી. એક દિવસ ગયો. બે દિવસ ગયા... ત્રણ દિવસ ગયા !
રાજા સિદ્ધરાજ અકળાયો. તેને લાગ્યું કે : જરૂર આચાર્યદેવ મારા પ્રત્યે નારાજ થયા લાગે છે. મારી વિનંતીથી તેઓ મારી સાથે આવેલા છે, તો મારે એમના મનને દુભવવું ના જોઈએ. પ્રસન્ન રાખવું જોઈએ.”
ચોથા દિવસે રાજા, જ્યાં આચાર્યદેવનો ઉતારો હતો ત્યાં ગયો. એ વખતે આચાર્યદેવ શિષ-મુનિવરો સાથે બેસી ભોજન કરતા હતા.
રાજએ આચાર્યદેવના અને મુનિઓનાં પાત્રમાં લુખ્ખી–સુક્કી રોટલીઓ અને પાણીની કાંજી જોઈ ! રાજા વિચારે છે :
“અહો, આ જૈન સાધુઓની કેવી આકરી તપશ્ચર્યા છે ! આહાર કેવો નિરસ અને દીઠોય ન ગમે તેવો કરે છે અને પગપાળા ચાલે છે! ખરેખર, આ મહાત્માઓ પૂજાને યોગ્ય છે. માન આપવા લાયક છે. મેં તેઓને ન કહેવાનાં વચનો કહીને એમનું અપમાન કર્યું.. મેં ખોટું હ્યું. એમની ક્ષમા માંગીશ.”
આહાર-પાણી કરીને આચાર્યદેવ વગેરે પરવાર્યા. રાજાએ, આચાર્યદેવનાં ચરણમાં પડીને ક્ષમા માંગી :
ગુરુદેવ, આપે મારા આપેલા વાહનનો સ્વીકાર ના કર્યો, તેથી મને ગુસ્સો આવ્યો. આપને ન કહેવાનાં વેણ કીધાં... મને ખૂબ જ પશ્ચાત્તાપ થયો છે. હું આપની પાસે ક્ષમા માગવા આવ્યો છું, મને ક્ષમા આપો.' ગુરુદેવની નિઃસ્પૃહતા
૩૯]
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
