________________
પ્રકરણ
: શેકની વાદળી...!
અતિમ ક્રિયા પતી ગઈ. કાયા બળીને રાખ થઈ ગઈ સંસારમાં કેની કાયા અમર રહી છે?
પ્રથમણિ અને પેથડનાં આંસુ સુકાતાં જ નહતાં. દેદા શાહ સમજતા હતા કે વહેલું કે મેડું જન્મનારને જવાનું તો છે જ. પણ તેઓ મોટે ભાગે મૌન રહેતાં. તેમણે પુત્રને કહ્યું : “ભાઈ, તારી માતા તો પામીને મળ્યાં છે. જીવનભર તે ડાહ્યાં ને ગૌરવભર્યા રહ્યાં હતાં. મરતી વખતે પણ એવા જ રહ્યાં. આવા સ્વજનની વિદાય ભલે વસમી હોય છતાં એની પાછળ આંસું નહિ સારવાં જોઈએ. એની ભાવના શુભ કાર્યમાં ધન ખરચવાની હતી. તારી પેઢીના ધન ભંડારમાંથી પચીસ હજાર સોનૈયા કાઢી રાખજે અને સાતક્ષેત્રના કાર્યમાં તેને ઉપયોગ કરી રહેજે. મેં શુભ કાર્ય માટે એકત્ર કરેલું સેનું તો મારા દેખતાં જ વાપરવા માગું છું.”
તેરમા દિવસે બહારગામનાં સગા સંબંધી આવી પડયા.
તેરમા દિવસે નાકરાશી કરી હતી અને ચૌદમાં દિવસે સમગ્ર ગામનું જમણ કર્યું હતું.
પંદરમા દિવસે દેદ શાહ પિતાના પાસે પડેલા શુભ કાર્ય માટેના સેનાની દાન વ્યવસ્થા શરૂ કરી.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
