________________
વિથડને પ્રશ્ન...!
૩ર૩ તને તેનો ઈતિહાસ જણાવું. મારા લગ્ન થયા તે પહેલાંથી મારી સ્થિતિ જરાય સારી નહોતી. લગ્ન પછી પણ માંડમાંડ પેટ પોષી શકાતું હતું. મારાં માસીના પ્રયત્ન હું ઘરબારી થયો હતો અને મરતાં પહેલાં માસીબા મને વીસ સોનૈયાની મૂડી આપી ગયાં હતાં. મેં એક નાની હાટડી કરી. માંડમાંડ બે મુડી ધાન મળતું ને હું એમાં સુખ નીહાળતો, પરંતુ નગરીના વેપારીઓમાં હું દેણદાર થઈ ગયો. મારે માટે ઉજજ્યનીમાં જઈ ભાગ્ય અજમાવવાને એક જ માર્ગ રહ્યો એટલે તારી માને મૂકી, ઘરમાં એક મહિના ચાલે તેટલું અનાજ ભરી હું પગ પાળા ઉજજ્યની જવા વિદાય થયા. એ ત્રણ કેસ દૂર એક બીમાર સાધુ મળ્યા. મને થયું કે મારે આ સાધુની કંઈક વ્યવસ્થા કરવી જોઈએ. એટલે હું તેમની પાસે ગયા. તેમને ખભે ઉપાડીને એકાદ કેસ વનમાં આવેલી તેમની કુટિરે લઈ ગયો. ઉજજયની જવાની મને ઉતાવળ ઘણી હતી પણ આ મહાત્માને છોડીને ચાલ્યા જવું મને ઉચિત ન લાગ્યું. બીજે દિવસે એમને જવર ઉતરી ગયો. તેઓનું નામ હતું. સિદ્ધ નાગાર્જુન, એ ખરેખર મહાપુરુષ હતા અને તેઓએ મારી આખી પરિસ્થિતિ જાણી મને સુપાત્ર ધારીને તેઓએ ત્રણ ચાર દિવસ ત્યાં રોકો અને સીમમાંથી ઘણ અ૫ શ્રમ વડે એનું બનાવવાની વિદ્યા ઘણું જ ભાવથી આપી. તેઓએ જાતે જ વનસ્પતિઓ ઓળખાવી. મારા હાથે જ સોનું બનાવ્યું અને મને સોનું બનાવવાની રીત કઈ ને ન કહે. વાની વાત કહી સાથેસાથ જેટલું સોનું બનાવે તેને માટે ભાગ શુભકાર્યમાં ખરચવાનું જણાવ્યું. મેં તેમની આ વાત સ્વીકારી. ત્યારથી આજ પર્યત મેં કોઈ ને આ વાત કહી નથી. તારી માતાને પણ નથી કહી. નાંદુરના રાજાએ મને કારાગારમાં પૂર્યો હતો છતાં મેં આ વાત નહોતી કરી. અને તને કહું છું તે માત્ર હકીકતરૂપે કહું છું. સોનું બનાવવાની રીત અંગે કશું કહી શકતો નથી. કહેવાને પણ નથી.”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
