________________
૧૮૪
દેતા શાહ પહોંચી ગયા પછી હું આંકડે આપીશ. હું પોતે અહીં રોકાઈ જઈશ અને મારે સાથે દક્ષિણ તરફ આગળ વધશે. કેઈ ઉત્તમ નગરીમાં રોકાઈ જશે.”
એ કરતાં આપ ઉજજયનીમાં સાર્થને મોકલી આપે અને આપને રોકવાની કઈ જરૂર નથી. પૈસા તો હું આજ રાતે જ ચૂકતે આપી દઈશ.” દેદા શાહે કહ્યું.
નહિ શેઠજી, એ મને શોભે નહિ. આપે મારા પર મોટે ઉપકાર કર્યો છે. હું તે સાવ નિરાશ થઈ ગયો હતો. હવે હું રાતના પ્રથમ પ્રહર પછી આવીશ.” કહી નવજવાન સાર્થવાહ ઊભો થયે અને દેદા શાહને નમી પડે. દેદો શાહે તેના બન્ને હાથ પકડી લેતાં કહ્યું, “નહિ મિત્ર, હું કઈ ઉપકાર નથી કરતે. માલ લઈને પૈસા આપું છું. તું મનમાં આ ભાવ રાખીશ નહિ. પ્રામાણિકતા, સત્ય અને સાહસિકવૃત્તિ એ જ તારા જેવા ઉગતા વેપારીને સહારો ગણાય.”
આનંદભર્યા હૈયે સાર્થવાહને જુવાન પુત્ર પિતાના પડાવ તરફ વિદાય થયું. તેના મનમાં થતું હતું કે આ તે કેવો ઉદાર અને સાહસિક વેપારી છે. કેસરનો ધંધો કર્યો નથી છતાં સાઠ પોઠયું ખરીદી લીધી અને તે પણ ભાવતાલ નક્કી કર્યા વગર...! ખરેખર આવા પવિત્ર અને મોટા મનના માણસેથી જ સંસાર સહામણું લાગે છે! આટલે વિશ્વાસ કેણ રાખી શકે?
રાત્રિને પ્રથમ પ્રહર પૂરો થાય તે પહેલાં જ શેઠ શેઠાણીએ પ્રતિક્રમણ દેવદર્શન આદિ કાર્ય પતાવીને ઓસરીએ બેઠાં ત્યાં દસ પિઠો સહિત જુવાન સાથે વાહ ડેલીમાં દાખલ થયા.
દેદા શાહે ઊભા થઈ દસ મણ કેસરનાં કેથળા પાછળના ફળિમાં એક ઓરડામાં મૂકાવી દીધા.
પઠે લઈને સાર્થવાહના બે નેકરે વદાય થયા અને દેદા શાહ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
