________________
૧૦
અષ્ટાપદના પંજામાં
કે, '
તે
વનપ્રદેશ પર અંધકારનો ઘેરો અંચળો પથરાયેલો હતો. થોડે થોડે દૂર ચોકીદારોનાં તાપણાંના અગ્નિ સિવાય ને આકાશમાં ઠેર ઠેર વેરાયેલા તારાઓ સિવાય પ્રકાશની એકપણ રેખા ક્યાંય દેખાતી નહોતી.
વસંતની સુશ્રી બધે વિલસતી હતી, પણ ઋતુઓ ઘણી જ અસ્થિર હતી. આકાશમાં અચાનક આંધી ઘેરાતી લાગી. મંદ મંદ વાતો વાયુ વેગીલો બનતો ચાલ્યો. ઝાડપાન ચિરાવા લાગ્યાં. પણ એથી આ પ્રદેશ પર વસનારાઓની નિદ્રામાં ભંગ નહોતો થયો.
મધરાતની શીળી રાત, માતાની ગોદ બનીને, સહુને ગાઢ આશ્લેષમાં સમાવી રહી હતી. કેવળ ચોકીદારોનાં તાપણાં વારંવાર બુઝાઈ જતાં હતાં એને જલતાં રાખવાની માથાકૂટ ભારે હતી, અને એ માથાકૂટમાં ચોકીદારોની આંખો રોકાયેલી હતી.
આંધી, સુસવાટા ને અંધકારની મદદથી કુમાર વૃષભધ્વજના વસતિસ્થાન તરફ કેટલાક અંધાર-ઓળા ચાલ્યા જતા હતા. તેમના હાથમાં અસ્થિનાં, ખોપરીનાં, લાકડાંનાં ને પથ્થરનાં સાધનો હતાં. એમની આંખો સાપના જેવી લીલી લીલી ચકમકતી હતી. એમનાં પગલાં બિલાડીનાં હતાં, ને પંજા વરુના હતા. તેઓ વૃક્ષની ઓથે લપાતો લપાતા આગળ વધતા હતા. આકાશના તારાઓ તરફ તેઓ વારંવાર કંઈ સૂચક દૃષ્ટિ નાખતા હતા.
અચાનક કંઈક સંકેત થયો, કોઈ જોરથી દોડતું લાગ્યું. થોડો કોલાહલ,
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
